Οι κάλπες στην Εστρεμαδούρα «έδειξαν» το τέλος μιας εποχής για το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) και έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ. Σε μια αναμέτρηση που εξελίχθηκε σε δημοψήφισμα κατά της κυβερνητικής διαφθοράς, το Λαϊκό Κόμμα (PP) αναδείχθηκε θριαμβευτής, ενώ οι Σοσιαλιστές είδαν τα ποσοστά τους να κατακρημνίζονται σε ένα παραδοσιακό τους «προπύργιο».
Με καταμετρημένο το 99% των ψηφοδελτίων, ο χάρτης της περιφέρειας βάφτηκε «γαλάζιος»:
Λαϊκό Κόμμα (PP): Κατέλαβε την πρώτη θέση με 43% και 29 έδρες (άνοδος από τις 28), πλησιάζοντας την απόλυτη πλειοψηφία.
Vox (Ακροδεξιά): Αναδεικνύεται στον μεγάλο κερδισμένο και μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο, υπερδιπλασιάζοντας τις έδρες του από 5 σε 11 (17%).
Σοσιαλιστές (PSOE): Υπέστησαν πανωλεθρία χάνοντας 14 ποσοστιαίες μονάδες. Περιορίστηκαν στο 26% και τις 18 έδρες, χάνοντας οριστικά τον έλεγχο μιας περιοχής που κυβερνούσαν επί δεκαετίες.
Ο «Τοξικός» συνδυασμός σκανδάλων και διαφθοράς
Η ήττα του Σάντσεθ δεν θεωρείται τυχαία, καθώς η προεκλογική περίοδος επισκιάστηκε από αποκαλύψεις που άγγιξαν τον στενό του κύκλο:
Υπόθεση Άβαλος: Η δικαστική παραπομπή του πρώην υπουργού και «δεξιού χεριού» του Σάντσεθ για μίζες σε δημόσιες συμβάσεις, με την εισαγγελία να ζητά 24 χρόνια κάθειρξης, προκάλεσε ηθικό πλήγμα στο κόμμα.
Οικογενειακός Κύκλος: Οι έρευνες για τη σύζυγό του, Μπεγόνια Γκόμες, και τον αδελφό του, Νταβίντ Σάντσεθ, τροφοδότησαν την επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης περί ευνοιοκρατίας. Ο αδελφός του πρωθυπουργού κατηγορείται για αθέμιτη χρήση επιρροής για την κατάληψη θέσης στην Εστρεμαδούρα, με τη δίκη να έχει οριστεί για το 2026.
Σκάνδαλα Παρενόχλησης: Το «κερασάκι στην τούρτα» ήταν η αδυναμία του PSOE να διαχειριστεί τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση από ανώτερα στελέχη, κάτι που αποξένωσε προοδευτικούς ψηφοφόρους.
Η Επόμενη μέρα
Το αποτέλεσμα στην Εστρεμαδούρα αποτελεί προάγγελο πολιτικών εξελίξεων σε εθνικό επίπεδο. Το PP του Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό αποδεικνύει ότι μπορεί να εκτοπίσει τους Σοσιαλιστές, έστω και με τη στήριξη του Vox, το οποίο παγιώνεται πλέον ως ρυθμιστικός πόλος στην ισπανική πολιτική σκηνή. Για τον Πέδρο Σάντσεθ, η ήττα αυτή σημαίνει ότι η στρατηγική της «πολιτικής επιβίωσης» μέσω συμμαχιών δοκιμάζεται πλέον στα όριά της, καθώς η κοινωνική δυσαρέσκεια για τη διαφθορά υπερβαίνει την παραδοσιακή κομματική ταύτιση.