Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τον Αλέξη Τσίπρα, το rebranding του οποίου χάθηκε κάπου μεταξύ αγωνίας για το πολιτικό του μέλλον μέσα σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που τείνει να εξαϋλωθεί και της ανάγκης να παραμείνει στο προσκήνιο προαναγγέλλοντας εμμέσως και την ίδρυση ενός κόμματος που αναζητεί ψηφοφόρους μεταξύ αυτών που έχουν πάει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στον Γιάνη (με ένα ν πάντα) Βαρουφάκη.
Η ομιλία του στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργάνωσε το ινστιτούτο που ίδρυσε μετά την 5η ή 6η ήττα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την αποχώρησή του από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλυπτική ως προς το γεγονός ότι δεν άλλαξε στο παραμικρό.
Δέκα χρόνια και 6 μήνες μετά τη νίκη του στις εκλογές του Ιανουαρίου αναζητεί και πάλι ένα κύμα αγανάκτησης που θα τον οδηγήσει στην καρέκλα της εξουσίας, αν και αυτήν τη φορά πρέπει πρώτα να είναι εκ των υποψηφίων.
Όπως είπε, χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα και ένα νέο κίνημα. «Μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία» που «θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει τη πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ».
Μάλιστα μίλησε για ένα «νέο κοινωνικό και πολιτικό κύμα, που θα συνενώσει αποτελεσματικά τα πολύχρωμα κινήματα αντίστασης και με πυξίδα τις ανάγκες της πατρίδας θα δώσει κίνητρο, έμπνευση, εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες», ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας λόγο για έναν νέο πατριωτισμό με χαρακτηριστικά «που θα δίνουν απάντηση στις προκλήσεις και στους κινδύνους της εποχής μας».
Είπε και άλλα πολλά. Κούνησε το δάχτυλο σε όλους και φυσικά μίλησε για ολιγαρχίες και κλεπτοκρατία. Θυμήθηκε τα νιάτα του τότε που με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη (πάντα με ένα ν) Βαρουφάκη έσκιζε τα μνημόνια, διέγραφε τα χρέη, έκανε μια νέα… σεισάχθεια και έσωζε τη χώρα. Και μπορεί όλα αυτά να κράτησαν μόλις ένα 6μηνο διακυβέρνησης, αλλά ήταν άκρως επαναστατικά.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τότε ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον Πάνο Καμμένο δεν άλλαζαν μόνο την Ελλάδα, άλλαζαν και την Ευρώπη. Απλά τώρα είναι πλέον έτοιμος να αλλάξει και τον κόσμο. Έστω και για ένα… εξάμηνο.
Νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί, ολιγάρχες, κλεπτοκρατία, παγκοσμιοποίηση, καπιταλισμός και φυσικά φτώχεια. Όλα αυτά μαζί στο μίξερ της σοσιαλδημοκρατίας που δήθεν εκπροσωπεί με το βλέμμα ενδεχομένως στους ψηφοφόρους που έχουν στραφεί στη Ζωή Κωνσταντοπούλου τα ποσοστά της οποίας μπορεί να πέφτουν, αλλά όχι με τον ρυθμό που θα επιθυμούσε ο ίδιος ώστε να εμφανιστεί άμεσα ως ο σωτήρας της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν άλλαξε. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να απευθυνθεί στο σύνολο των πολιτών που άλλωστε και στα καλύτερά του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2015 δεν του έδωσε αυτοδυναμία. Στόχος του ήταν πάντα η τοξικότητα και ο διχασμός προκειμένου να μαζεύει ψήφους που σήμερα είναι σκορπισμένες στα τέσσερα σημεία της Κεντροαριστεράς.
Στην ομιλία του ξέχασε το κέντρο και την Κεντροαριστερά. Απευθύνθηκε στην Αριστερά. Εκεί που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κομμάτια του καθώς και σε όλους όσοι παραμένουν σε μια κινηματική λογική και μια πεζοδρομιακού τύπου αντιπολίτευση.
Μέχρι και τη Γένοβα θυμήθηκε ο πρώην πρόεδρος Αλέξης, δηλώνοντας μάλιστα ότι μπορούν να τα ξανακάνουν αυτά αφού έχει την εμπειρία να κάνει τις απαραίτητες συμμαχίες και να δώσει τις μάχες που πρέπει να δοθούν.
Πηγή: tomanifesto.gr