Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Διονύση Σαββόπουλο. Όχι μόνο γιατί έγραψε τραγούδια, που συνόδευσαν γενιές, αλλά γιατί κάθε του στίχος κουβαλούσε μέσα του ένα κομμάτι της Ελλάδας…
Η τεράστια -και απολύτως δικαιολογημένη- δημοσιότητα, που πήρε η συμφωνία Τραμπ για τη Γάζα, «σκέπασε» επικοινωνιακά μια υπόθεση με εξίσου σοβαρές γεωπολιτικές προεκτάσεις: Την πώληση τουρκικών drones-καμικάζι στο Κόσοβο, που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Σερβίας και τη γνωστή… αφωνία της Δύσης.
Το 2025 μοιάζει να επιβεβαιώνει μια ανησυχητική τάση: Όλο και περισσότερες χώρες κυβερνώνται από τα πολιτικά άκρα, είτε της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς είτε του αυταρχικού Εθνικισμού.
Ο παραλληλισμός αυτός δεν αποσκοπεί στη σύγκριση προθέσεων ή πρακτικών, αλλά στην ανάδειξη του πώς η διεθνής κοινότητα επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο πρότυπο διακυβέρνησης κρίσεων
Το ερώτημα «ποιος μετά τον Ερντογάν» δεν είναι πλέον ταμπού στην Άγκυρα. Η συζήτηση, που άλλοτε θεωρείτο επικίνδυνη, έχει ανοίξει ακόμη και στους κόλπους του κυβερνώντος ΑΚΡ, καθώς ο Τούρκος πρόεδρος πλησιάζει τα 72 και η συνταγματική του παράταση στην εξουσία παραμένει αβέβαιη.
Η 7η Οκτωβρίου 2023 θα μείνει χαραγμένη ως μια μαύρη επέτειος στη σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής. Η σφαγή ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς δεν ήταν μόνο ένα απάνθρωπο τρομοκρατικό χτύπημα, ήταν ένα γεωπολιτικό σοκ, που άλλαξε ριζικά τους συσχετισμούς δυνάμεων, εκθέτοντας την πλάνη των υπολογισμών του Ιράν και των πληρεξουσίων του.
Όσο πιο έκδηλες γίνονται οι αντιφάσεις της τουρκικής πολιτικής, τόσο περισσότερο ανοίγει ο δρόμος για την Αθήνα να ενισχύσει τη θέση της ως αξιόπιστος και σταθερός πυλώνας της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο!
Η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη: Στήριξη σε υπό προϋποθέσεις παλαιστινιακό κράτος, ναι, αλλά καμία ανοχή στην τουρκική προσπάθεια εξίσωσης με την Κύπρο.
Ο Ερντογάν επιχειρεί να κρατά το πάνω χέρι, να μετρά τις διαθέσεις της Ελλάδας και να εμφανίζεται ως ο παράγων, που επιβάλλει τους όρους της διαλόγου, όχι ως ευμενής συνομιλητής.
Η Κύπρος δεν πρέπει πλέον να αντιμετωπίζεται από την Ελλάδα ως ένα «γεωπολιτικό πρόβλημα», αλλά ως μια «γεωπολιτική πρόκληση», που προσφέρει ευκαιρίες στην ελληνική εξωτερική πολιτική.
Η «βολική» αναβολή της Νέας Υόρκης δεν πρέπει να θεωρηθεί παρένθεση. Είναι μάθημα: Με την Τουρκία του Ερντογάν, διάλογος χωρίς σαφείς «κόκκινες γραμμές» καταλήγει να είναι άλλοθι στην επιθετικότητα
Η δολοφονία του Κερκ στις Ηνωμένες Πολιτείες και η τεράστια διαδήλωση της Reform UK του Νάιτζελ Φάρατζ στο Λονδίνο δείχνουν το ίδιο πράγμα: Η πολιτική πυξίδα του δυτικού κόσμου μετακινείται δεξιότερα.
Όπως η «μπουρζουαζία» τελικά ποτέ δεν πραγματοποιεί το δείπνο, έτσι και η Ευρώπη μοιάζει να μη βρίσκει ποτέ την αποφασιστικότητα να καθίσει πραγματικά στο τραπέζι της Ιστορίας.
Η Ελλάδα, ως γειτονικό κράτος και θεματοφύλακας της βυζαντινής κληρονομιάς, έχει καθήκον να αντιτάξει μια στρατηγική που θα αποκαλύπτει τη βαθύτερη στόχευση του Ερντογάν: την επιστροφή σε έναν νέο οθωμανικό χάρτη, με την Τουρκία στον ρόλο του χαλίφη.
Η ιστορία της Ελένης Γκατζογιάννη δεν είναι μόνο η ιστορία μιας μητέρας, που θυσιάστηκε για να σώσει τα παιδιά της. Είναι και η ιστορία μιας χώρας, που, δεκαετίες αργότερα, επέτρεψε σε κάποιους, να υπαγορεύσουν ποια μνήμη επιτρέπεται να θυμόμαστε και ποια όχι..!
Η παραίτηση δεν είναι απλώς εσωτερική ολλανδική υπόθεση. Απογυμνώνει μια ευρωπαϊκή σχιζοφρένεια: Από τη μια, θεωρητικές ευαισθησίες, από την άλλη, ωμά συμφέροντα που «εξυπηρετούν» πολιτικές και βιομηχανικές ελίτ με την Τουρκία.
