Με τη γνωστή της γλώσσα αμφισβήτησης και υπεροψίας, η τουρκική Turkiye Gazetesi επιχειρεί να παρουσιάσει τη θεσμική και αμυντική συνεργασία Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ ως μια δήθεν απόπειρα «περιορισμού» της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, αποδίδοντάς της μάλιστα τον χαρακτηρισμό «κάστρο στην άμμο». Πρόκειται για μια ακόμη επικοινωνιακή προσπάθεια της Άγκυρας να υποβαθμίσει πρωτοβουλίες που δεν ελέγχει και που βασίζονται σε κανόνες, διεθνές δίκαιο και διαφάνεια – έννοιες που συστηματικά αποφεύγει.
Η ελληνική πλευρά έχει επανειλημμένα ξεκαθαρίσει ότι το σχήμα 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ με τη συμμετοχή των ΗΠΑ) δεν στρέφεται εναντίον κανενός. Αντίθετα, αποτελεί μια ανοικτή, θετική ατζέντα συνεργασίας, με επίκεντρο τη σταθερότητα, την ενεργειακή ασφάλεια και τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Αν κάποιος αισθάνεται «περιορισμένος», αυτό δεν οφείλεται σε συμμαχίες άλλων, αλλά στις δικές του επιλογές απομόνωσης, παραβατικότητας και αναθεωρητισμού.
Η τουρκική αρθρογραφία μιλά για έλλειψη «στρατηγικού βάθους», την ώρα που η ίδια η Τουρκία επιμένει σε απειλές χρήσης βίας, σε παράνομες γεωτρήσεις, στο ανυπόστατο τουρκολιβυκό μνημόνιο και σε μια ρητορική που αγνοεί επιδεικτικά την κυριαρχία κρατών-μελών της ΕΕ. Το πραγματικό «κάστρο στην άμμο» είναι η προσπάθεια της Άγκυρας να επιβάλει τετελεσμένα χωρίς διεθνή νομιμοποίηση, στηριζόμενη μόνο στη στρατιωτική ισχύ και όχι σε κανόνες.
Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το τουρκικό δημοσίευμα, το σχήμα 3+1 δεν είναι μια ευκαιριακή σύμπραξη, αλλά μέρος μιας ευρύτερης αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο, που ενισχύεται από τη συμμετοχή των ΗΠΑ και τη διαρκή σύγκλιση συμφερόντων μεταξύ δημοκρατικών κρατών της περιοχής. Η Ελλάδα προτάσσει τη συνεργασία, τον διάλογο και τη σταθερότητα — με σαφή, όμως, κόκκινη γραμμή τον σεβασμό της κυριαρχίας και του διεθνούς δικαίου.
Αν η Τουρκία επιθυμεί ρόλο στην περιοχή, αυτός δεν μπορεί να επιβληθεί με προκλήσεις και απειλές, αλλά μόνο μέσα από τη συμμόρφωση στους ίδιους κανόνες που διέπουν όλους. Μέχρι τότε, οι προσπάθειες απαξίωσης των περιφερειακών συνεργασιών περισσότερο αποκαλύπτουν την τουρκική ανασφάλεια παρά αμφισβητούν τη δυναμική τους.