Το ενεργειακό παιχνίδι στην Ευρώπη αντιστρέφεται. Η Ουάσιγκτον, με τον Ντόναλντ Τραμπ να πιέζει ανοικτά τους συμμάχους να σταματήσουν να χρηματοδοτούν τη ρωσική πολεμική μηχανή μέσω πετρελαίου και αερίου, σπρώχνει το ΝΑΤΟ σε πλήρη απεξάρτηση από τη Μόσχα. Η ΕΕ δρομολογεί οριστικό τέλος στις ρωσικές ροές μέχρι το 2027, αναζητώντας εναλλακτικές διαδρομές και προμηθευτές.
Σε αυτό το νέο περιβάλλον, η Ελλάδα αναβαθμίζεται σε κεντρικό κόμβο του αμερικανικού LNG προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Οι αναλύσεις σε διεθνή μέσα -όπως το Chatham House- περιγράφουν έναν νέο «κάθετο άξονα», που ξεκινά από τα ελληνικά λιμάνια και ανεβαίνει βόρεια, αντικαθιστώντας σταδιακά τον ρωσικό άξονα από ανατολάς.
Παράλληλα, το σχήμα 3+1, (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ+ΗΠΑ), επανενεργοποιείται, με υπουργικές συναντήσεις, νέες συμφωνίες για εξορύξεις και διασυνδέσεις, επαναφορά του αγωγού EastMed και ενίσχυση των ενεργειακών διαδρόμων, που παρακάμπτουν πλήρως την Τουρκία. Προσθέστε σε αυτό τον υπό σχεδίαση εμπορικό διάδρομο Ινδία-Μέση Ανατολή-Ευρώπη, (IMEC), που προβλέπει διαδρομές μέσω Ισραήλ και Ελλάδας και το παζλ ολοκληρώνεται με την Άγκυρα να μην είναι πλέον αναντικατάστατη «γέφυρα».
Η απάντηση της Τουρκίας είναι απολύτως προβλέψιμη: Επιστροφή στην ένταση! Το τουρκικό κράτος καταθέτει θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό, που σβήνει ελληνικά δικαιώματα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, προκαλώντας την έντονη ελληνική διαμαρτυρία. Όταν η Αθήνα αποστέλλει δικό της χάρτη θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού στην Κομισιόν, η Άγκυρα αντιδρά υστερικά, επιστρέφοντας στη ρητορική της «Γαλάζιας Πατρίδας» και καταγγέλλοντας «τετελεσμένα». Ο ίδιος ο Ερντογάν δηλώνει ότι κανένα έργο στην Αν. Μεσόγειο δεν μπορεί να γίνει «χωρίς την Τουρκία», στέλνοντας μήνυμα εκβιασμού προς Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ και ΗΠΑ.
Την ίδια ώρα, τουρκικά και δυτικά ενεργειακά think tanks περιγράφουν τις φιλοδοξίες της Άγκυρας να εξελιχθεί σε «gas hub» για την Ευρώπη, με νέους τερματικούς και αγωγούς. Όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή: Η ενεργειακή γεωγραφία γυρίζει υπέρ της Ελλάδας, του Ισραήλ και των χωρών των Συμφωνιών του Αβραάμ, που χτίζουν έναν άξονα σταθερότητας χωρίς τουρκικό veto.
Η Τουρκία δεν εγκαταλείπει τα «ήρεμα νερά» επειδή προκλήθηκε… Τα εγκαταλείπει επειδή βλέπει, ότι το παιχνίδι παίζεται πια πάνω από το κεφάλι της και η μόνη γλώσσα, που ξέρει να μιλά όταν χάνει έδαφος, είναι η γλώσσα της έντασης!
Για την Ελλάδα, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μια νέα προσπάθεια κατευνασμού, αλλά η επιτάχυνση συμμαχιών, η εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η αποφασιστική θωράκιση των θαλάσσιων ζωνών της, ακριβώς τη στιγμή, που ο ενεργειακός χάρτης γυρίζει υπέρ της!
ΠΗΓΗ: tomanifesto.gr