Το 2025 καταγράφηκε ως χρονιά-ορόσημο για την τουρκική αμυντική βιομηχανία, η οποία –τουλάχιστον σε επίπεδο αριθμών και διεθνούς προβολής– εμφάνισε εικόνα δυναμικής ανόδου. Με διαδοχικά ρεκόρ, αυξημένες εξαγωγές και ενισχυμένη παρουσία στη διεθνή αγορά, ο κλάδος παρουσιάστηκε ως ένας από τους βασικούς πυλώνες της στρατηγικής και οικονομικής ισχύος της Τουρκίας.
Για πρώτη φορά, πέντε τουρκικές εταιρείες συμπεριλήφθηκαν στη λίστα του SIPRI με τις 100 κορυφαίες αμυντικές βιομηχανίες παγκοσμίως: ASELSAN, Turkish Aerospace Industries (TAI), Baykar, Roketsan και MKE. Μάλιστα, οι ASELSAN και TAI κατέγραψαν υψηλότερες επιδόσεις από την Baykar, η οποία έχει γίνει διεθνώς γνωστή λόγω των μη επανδρωμένων αεροσκαφών της.
Την ίδια χρονιά, η Άγκυρα υπέγραψε σημαντικές συμφωνίες εξαγωγών, μεταξύ των οποίων η πώληση μαχητικών KAAN στην Ινδονησία και εκπαιδευτικών Hürjet στην Ισπανία, ενώ προχώρησε και στην εξαγορά της ιταλικής Piaggio Aerospace. Οι αμυντικές εξαγωγές άγγιξαν τα 8,5 δισ. δολάρια, σημειώνοντας νέο ιστορικό υψηλό και σχεδόν τριπλασιασμό σε σύγκριση με το 2020.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που επικαλείται ο τουρκικός Τύπος, η εξάρτηση της αμυντικής βιομηχανίας από το εξωτερικό μειώθηκε αισθητά τα τελευταία χρόνια, ενώ στον κλάδο δραστηριοποιούνται πλέον χιλιάδες εταιρείες με δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους. Οι στόχοι που τίθενται για τα επόμενα χρόνια είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι, με αιχμή την περαιτέρω αύξηση των εξαγωγών και την ανάδειξη της Aselsan μεταξύ των κορυφαίων εταιρειών διεθνώς.
Πίσω από την εικόνα επιτυχίας, ωστόσο, Τούρκοι αναλυτές επισημαίνουν ότι η χώρα καλείται να λάβει δύσκολες αποφάσεις για τις αμυντικές δαπάνες και τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων. Παρά τη σαφή πρόοδο, παραμένουν αδυναμίες, όπως καθυστερήσεις σε μεγάλα προγράμματα, δημοσιονομικοί περιορισμοί, εξαρτήσεις από ξένες τεχνολογίες και ζητήματα ετοιμότητας της αεράμυνας.
Ιδιαίτερη κριτική ασκείται στο πεδίο της αντιαεροπορικής άμυνας, μετά από περιστατικά παραβίασης του τουρκικού εναέριου χώρου από drones, αλλά και στο πρόγραμμα του μαχητικού 5ης γενιάς KAAN, το οποίο παραμένει υπό ανάπτυξη και εξαρτάται –τουλάχιστον στην αρχική φάση– από αμερικανικής προέλευσης κινητήρες. Το χρόνιο πρόβλημα της εγχώριας παραγωγής κινητήρων έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές καθυστερήσεις και σε άλλα εμβληματικά προγράμματα, όπως το άρμα μάχης Altay.
Παράλληλα, η τουρκική πολεμική αεροπορία εισέρχεται στο 2026 με ανοιχτές εκκρεμότητες: οι αμερικανικές κυρώσεις CAATSA παραμένουν σε ισχύ, ο εκσυγχρονισμός των F-16 έχει «παγώσει» και η επιστροφή στο πρόγραμμα των F-35 εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Αν και οι συμφωνίες για τα Eurofighter Typhoon δίνουν μια μεσοπρόθεσμη προοπτική ενίσχυσης, τα χρονοδιαγράμματα εκτείνονται μέχρι τη δεκαετία του 2030.
Συνολικά, η τουρκική αμυντική βιομηχανία εμφανίζεται να βαδίζει σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά με ένα απαιτητικό και αβέβαιο μέλλον. Οι επιτυχίες του 2025 συνυπάρχουν με δομικές προκλήσεις που θα κρίνουν αν η εντυπωσιακή άνοδος μπορεί να μετατραπεί σε βιώσιμη και μακροπρόθεσμη ισχύ.
Με πληροφορίες από kathimerini.gr