Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Διονύση Σαββόπουλο. Όχι μόνο γιατί έγραψε τραγούδια, που συνόδευσαν γενιές, αλλά γιατί κάθε του στίχος κουβαλούσε μέσα του ένα κομμάτι της Ελλάδας… Από το Βυζάντιο μέχρι τη λαϊκή γειτονιά της δεκαετίας του ’60, από τον Καβάφη και τον Θεοδωράκη ως τον ρεμπέτη και τον φοιτητή του Πολυτεχνείου.
Ο Σαββόπουλος υπήρξε κάτι περισσότερο από τραγουδοποιός… Υπήρξε καθρέφτης μιας χώρας, που άλλαζε, με όλα τα πάθη, τις αντιφάσεις και τα όνειρά της.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι για να τον αποχαιρετήσω, αυτό για μένα θα ήταν το «Δημοσθένους λέξις». Ένα έργο, που συμπυκνώνει όλη του τη φιλοσοφία: Την αγάπη για τη γλώσσα, την πίστη στη ρητορική δύναμη του λόγου, την εμμονή να μιλάει ελληνικά με τρόπο, που να μην είναι ούτε αρχαϊκός ούτε φτηνά μοντέρνος.
Σ’ εκείνη τη δημιουργία του, ο Σαββόπουλος δεν μιλά απλώς για τον αρχαίο ρήτορα· μιλά για τον ίδιο τον Έλληνα, που παλεύει να βρει τη δική του φωνή μέσα στον θόρυβο της εποχής.
Η «λέξις» του Δημοσθένη γίνεται η αγωνία κάθε δημιουργού να πει το ανείπωτο, να αρθρώσει καθαρά αυτό, που η κοινωνία ψιθυρίζει φοβισμένα.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στους στίχους του, εμφανίζεται και εκείνος ο στοίχος «σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή…». Μια φυλακή, όχι από σίδερα, αλλά από σκέψεις, επιλογές και δεσμεύσεις, που ο καθένας επιλέγει να φτιάξει γύρω του. Ο Σαββόπουλος μοιάζει να ρωτά τι απομένει όταν ο άνθρωπος ολοκληρώσει τον όποιο αγώνα του, όταν πάψει να παλεύει και αντικρίσει το «φως» έξω από τη «φυλακή» του. Ίσως τότε, υπονοεί, να ξεκινά το αληθινό ταξίδι: Εκείνο της αυτογνωσίας!
Όπως ο Δημοσθένης εξασκούνταν μιλώντας με βότσαλα στο στόμα για να ξεπεράσει την τραυλότητά του, έτσι κι ο Σαββόπουλος, μέσα από τα τραγούδια του, έμαθε σε μια ολόκληρη χώρα να μιλά ξανά ελληνικά, με ρυθμό, με αυτοσαρκασμό, με ψυχή…
Το «Δημοσθένους λέξις» δεν είναι ύμνος στη ρητορεία, αλλά στη συνέπεια! Στην ανάγκη να ξαναβρούμε τη λέξη, που μας εκφράζει, την ταυτότητα, που δεν είναι ούτε εθνικιστική ούτε απρόσωπα ευρωπαϊκή.
Αυτό ήταν πάντα ο Σαββόπουλος: Ένας ανατροπέας με σεβασμό στην παράδοση, ένας ροκάς με εσωτερικότητα καλόγερου, ένας ποιητής, που έψαχνε τον ρυθμό της ελληνικότητας μέσα στις κιθάρες και στα λαϊκά μοτίβα.
Δεν είχε σημασία αν συμφωνούσες μαζί του… Στο τέλος πάντα αναγνώριζες, ότι ο «Νιόνιος» έβαζε στην τέχνη του κάτι ανεπανάληπτα δικό μας!
Σήμερα, που η φωνή του σώπασε, μένει η «λέξις» του.
Κι αυτή η λέξη, η ελληνική, η ανθρώπινη, η ζωντανή, θα συνεχίσει να μας θυμίζει πως κάποτε υπήρξε ένας τραγουδοποιός, που έγινε η φωνή της ψυχής μιας ολόκληρης χώρας.
Αντίο, Νιόνιο. Ευχαριστούμε που μας έκανες καλύτερους με τα τραγούδια σου, αλλά και για όσα όμορφα μας έκανες να νιώσουμε στην ψυχή μας με τις δημιουργίες σου..!
Πηγή: tomanifesto.gr