Ξαφνικά όλοι άρχισαν να ανησυχούν για τη βιωσιμότητα της ΔΕΗ. Ή καλύτερα για τη μη-βιώσιμότητά της. Η κατάσταση φαντάζει υποκριτική, αν δεν μπορεί να παραπεμφθεί στην άγνοια των διαχρονικά αρμοδίων.
Το σημαντικό πρόβλημα της ΔΕΗ ήταν η εμμονή της πολιτικής ηγεσίας από το 1999 και μετά να κρατηθεί η μεγαλύτερη επιχείρηση της Χώρας υπό "σκληρό" δημόσιο έλεγχο, ενώ σ΄ολόκληρη την Ευρώπη η αγορά ενέργειας απελευθερωνόταν. Η ανάλυση της εμμονής εκφεύγει της διάστασης του παρόντος. Σ' αυτό συντονίζονταν (αν όχι την υπαγόρευαν) και οι διαρκείς πιέσεις των συνδικαλιστών της ΔΕΗ (ανεξαρτήτως χρώματος) που απαιτούσαν να διατηρηθεί η κατάσταση αυτή για να μη χάσουν τα καλά προνόμιά τους. Απεργίες και καταλήψεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τώρα, οι εργαζόμενοι αγωνιούν για την τύχη της επιχείρησης! Στο πλαίσιο άλλων εμμονών, κατασπαταλήθηκε ο λιγνίτης (η διαθεσιμότητα είναι μέχρι το 2050), δηλαδή το εθνικό μας ενεργειακό προϊόν.
Επί της προηγούμενης κυβέρνησης έγινε μια απόπειρα να πωληθούν κάποιες μονάδες σε ιδιώτες ("Μικρή" ΔΕΗ), καθώς και αντίστοιχο τμήμα της εμπορικής δραστηριότητας (καθετοποιημένη μεταβίβαση). Η πρωτοβουλία αυτή ίσως ήταν κι η μόνη επιτυχής στον τομέα της ενέργειας (παρότι άργησε πολύ), αλλά δεν προχώρησε από την παρούσα κυβέρνηση (ο νόμος όμως δεν έχει καταργηθεί), για λόγους καθαρά ιδεοληπτικούς. Είναι γνωστό ότι, κορυφαίοι συνδικαλιστές της ΔΕΗ μεταπήδησαν έγκαιρα (sic) από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς ασκούν βλαπτική επιρροή στην κυβέρνηση στα ζητήματα αυτά.
Η ατολμία των προηγούμενων κυβερνήσεων να βάλει έγκαιρα τη ΔΕΗ στον ανταγωνισμό, έχει φέρει τα σημερινά δυσμενή αποτελέσματα. Για να μην μπερδευόμαστε, αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την ιδιωτικοποίηση, αφού αφορά στο ανταγωνιστικό τμήμα της εταιρείας. Έτσι, η ΔΕΗ διατήρησε το σύνολο του επιχειρηματικού κινδύνου της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και όταν ο κίνδυνος διογκώθηκε (ιδίως λόγω της κρίσης), βρέθηκε στα χειρότερά της. Το "χαράτσι" ήταν η χαριστική βολή (βλ. Βενιζέλος), αφού της προκάλεσε συνδυαστικά (με την κρίση) ένα απίστευτο χρέος απλήρωτων λογαριασμών, πάνω από 2,2 δις ευρώ.
Οι πιστωτές δέχθηκαν τις δημοπρασίες (τύπου ΝΟΜΕ) προσωρινά αντί την εφαρμογή της "Μικρής" ΔΕΗ. Παράλληλα, υποχρέωσαν με το Τρίτο Μνημόνιο τη μείωση του μεριδίου στη λιανική αγορά ηλεκτρισμού στο 50% μέχρι το 2020! Είναι αμφίβολο αν ο στόχος επιτευχθεί, αλλά αν γίνει αυτό η ΔΕΗ θα μείνει με τους μη πληρωτές, ενώ το "κερασάκι" θα έχει πάει στους εναλλακτικούς. Αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά κακό, αν δεν γινόταν υποχρεωτικά, αλλά με κανόνες αγοράς και βαθμιαία προσαρμογή, όταν υπήρχε χρόνος. Τότε όμως όλοι ορκίζονταν στο δημόσιο χαρακτήρα και των ανταγωνιστικών δραστηριοτήτων της ΔΕΗ! Σε κάθε περίπτωση, η ασφάλεια εφοδιασμού της Χώρας επιβάλλει το όριο του μεριδίου της λιανικής αγοράς ηλεκτρισμού της ΔΕΗ, όχι κατώτερο του 65-70%.
Όμως, αυτά ας τα βλέπουν οι κρατιστές πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Το μάρμαρο, σε κάθε περίπτωση, θα το πληρώσουν οι καταναλωτές και οι εργαζόμενοι, αφού κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί σύντομα πρόγραμμα εξυγίανσης της επιχείρησης.