Η στρατιωτική παρέλαση που έφερε άρματα μάχης στους δρόμους της Ουάσιγκτον την ημέρα των γενεθλίων του Ντόναλντ Τραμπ ήταν κάτι περισσότερο από μια αυταρέσκεια ενός αυταρχικού ηγέτη. Ήταν επίδειξη δύναμης και δήλωση προθέσεων.
Ακριβώς μια εβδομάδα αργότερα, φορώντας ένα καπέλο με το σύνθημα «Make America great again» στην αίθουσα κρίσεων, ο Αμερικανός πρόεδρος διέταξε τη μεγαλύτερη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ των τελευταίων δεκαετιών, με περισσότερα από 125 αεροσκάφη και 75 όπλα – συμπεριλαμβανομένων 14 βομβών που καταστρέφουν καταφύγια – να χτυπούν τρεις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Ο Τραμπ το χαρακτήρισε «θεαματική στρατιωτική επιτυχία», αλλά παραμένει ασαφές πόση ζημιά προκλήθηκε στην πραγματικότητα.
Ο απόηχος της επίθεσης στο Ιράν
Η κίνηση του Τραμπ ήταν ευπρόσδεκτη από το Ισραήλ και τους σκληροπυρηνικούς Ρεπουμπλικάνους.
Από την άλλη, προκάλεσε ανησυχία σε ορισμένους από τους υποστηρικτές του Maga που είχαν πιστέψει στη ρητορική του για απομονωτισμό και τέλος τη συμμετοχής της Αμερικής στους ατέρμονους πολέμους στο εξωaερικό.
Ταυτόχρονα ο Τραμπ άφησε το Πακιστάν σε δύσκολη θέση, το οποίο μόλις μια μέρα νωρίτερα είχε δηλώσει ότι θα προτείνει πρόεδρο των ΗΠΑ για το Νόμπελ Ειρήνης.
Ωστόσο, σύμφωνα με ανάλυση του Guardian, για όσους παρακολουθούσαν στενά τον πόλεμο του προέδρου κατά της δημοκρατίας δεν υπήρχε καμία ασυνέπεια.
Το «Τραμπ 2.0» ήδη από τον Ιανουάριο περιλαμβάνει μια δρακόντεια καταστολή της μετανάστευσης – συμπεριλαμβανομένης της σύλληψης ανθρώπων από τον δρόμο από μασκοφόρους κυβερνητικούς πράκτορες και της απέλασής τους χωρίς δίκη – και πρόσφατα την αποστολή πεζοναυτών και στρατιωτικών της Εθνοφρουράς εναντίον διαδηλωτών στο Λος Άντζελες.
Η επίθεση του Τραμπ στο Ιράν ήταν ένα ακόμη παράδειγμα τόσο της περιφρόνησής του για την κοινή γνώμη – έξι στους δέκα Αμερικανούς αντιτίθενται στη στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση– όσο και της περιφρόνησής του για το Κογκρέσο.
Οι Δημοκρατικοί στις παρυφές τω πολιτικών αποφάσεων
Οι Δημοκρατικοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι οι ενέργειές του συνιστούν σαφή παραβίαση του Συντάγματος, το οποίο παρέχει στο Κογκρέσο την εξουσία να κηρύξει πόλεμο σε ξένες χώρες.
Δεν υπήρχαν ενδείξεις για άμεση απειλή κατά των ΗΠΑ που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την μονομερή δράση του Τραμπ.
Ο Άνταμ Σιφ, δημοκρατικός μέλος της διμερούς ομάδας εργασίας για την εθνική ασφάλεια της Γερουσίας, σημείωσε ότι δεν υπήρχαν πληροφορίες που να δείχνουν ότι το Ιράν είχε αποφασίσει να κατασκευάσει πυρηνική βόμβα ή ότι κατασκευάζει τον μηχανισμό μιας βόμβας. Και σε παραβίαση του πρωτοκόλλου, οι κορυφαίοι δημοκρατικοί για θέματα εθνικής ασφάλειας δεν ενημερώθηκαν για τις επιθέσεις παρά μόνο μετά την ανακοίνωσή τους από τον Τραμπ στα social media.
Αλλά για άλλη μια φορά, οι Δημοκρατικοί βρίσκονται αποκλεισμένοι από την εξουσία και φωνάζουν στο κενό. Πολλοί ζήτησαν από το Κογκρέσο να ψηφίσει ένα μέτρο βάσει του Νόμου περί Πολεμικών Εξουσιών που αποσκοπεί να εμποδίσει «μη εξουσιοδοτημένες εχθροπραξίες» στο Ιράν.
Η βουλευτής Σάμερ Λι από την Πενσυλβάνια το χαρακτήρισε απαραίτητο βήμα για να «συγκρατήσει αυτόν τον ανεξέλεγκτο, επίδοξο δικτάτορα». Η βουλευτής Αλεξάνδρια Οκάσιο-Κορτέζ από τη Νέα Υόρκη ζήτησε την παραπομπή του Τραμπ σε δίκη.
Οι Ρεπουμπλικάνοι στηρίζουν ή σιωπούν
Αυτή η δίκη έχει καμία πιθανότητα να συμβεί, ή ακόμα και αν συμβεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Οι Ρεπουμπλικανοί, που ελέγχουν την πλειοψηφία και στις δύο Βουλές, παρέμειναν ως επί το πλείστον σιωπηλοί, ενώ ο Τραμπ εξαπέλυσε τον Doge του Έλον Μασκ στην ομοσπονδιακή γραφειοκρατία, καταστρέφοντας την USAID και άλλες υπηρεσίες που υπάγονται στην αρμοδιότητα του Κογκρέσου.
Στη Βουλή των Αντιπροσώπων, έθαψαν τις διαφορές τους για να ψηφίσουν το «ένα μεγάλο όμορφο νομοσχέδιο» του Τραμπ.
Επομένως, δεν υπάρχει κάποια ελπίδα ότι οι Ρεπουμπλικάνοι θα τραβήξουν «το φρένο έκτακτης ανάγκης» σε ένα τρένο Τραμπ που μπορεί να οδεύει προς τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο Μάικ Τζόνσον, πρόεδρος της Βουλής, και ο Τζον Θουν, ηγέτης της πλειοψηφίας στη Γερουσία, ηγήθηκαν μία σειράς επαίνων για την επίθεση. Συχνά διαφωνούντες με τον Τραμπ, όπως η Νίκι Χέιλι και ο Μιτς Μακόνελ, προσχώρησαν στους επαίνους.
Παραδόξως, αυτός ο πιο αντισυμβατικός πρόεδρος που κατέστρεψε το κόμμα επέστρεψε στις ρίζες των Ρεπουμπλικάνων, λαμβάνοντας μέτρα που θα έβρισκαν την έγκριση του Τζορτζ Μπους, του Ντικ Τσένι, του Ντόναλντ Ράμσφελντ, του Τζον Μπόλτον και του Τζον Μακέιν.
Η πτέρυγα «America First», εν τω μεταξύ, ήταν ως επί το πλείστον σιωπηλή και συγκρατημένη. Ο λατρευτικός χαρακτήρας της προσωπικότητας του Τραμπ συνήθως υπερισχύει των διαφορών στην πολιτική – και αυτό δεν είναι πιθανό να αλλάξει λόγω μιας στρατιωτικής επιχείρησης που πραγματοποιήθηκε σε απόσταση άνω των 7.000 μιλίων με εμφανή επιτυχία.
Ο Τραμπ και το λευκό περιστέρι της ειρήνης
Άλλωστε, ο απομονωτισμός του Τραμπ ήταν πάντα επιλεκτικός: υπάρχει ο Τραμπ-περιστέρι και ο Τραμπ-γεράκι. Πέρυσι, ο «λευκό περιστέρι» Τραμπ ισχυρίστηκε ψευδώς ότι είναι ο μόνος πρόεδρος σε 72 χρόνια που δεν έχει κάνει πόλεμο.
Στην ομιλία του κατά την ορκωμοσία του τον Ιανουάριο, είπε: «Θα μετρήσουμε την επιτυχία μας όχι μόνο από τις μάχες που κερδίζουμε, αλλά και από τους πολέμους που τερματίζουμε – και ίσως το πιο σημαντικό, από τους πολέμους στους οποίους δεν εμπλεκόμαστε ποτέ».
Ωστόσο, ο Τραμπ «γεράκι» φαίνεται αρκετά οικείος σε όσους έχουν μελετήσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Κατά την πρώτη θητεία του, διέταξε πυραυλικές επιθέσεις στη Συρία, επέκτεινε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Σομαλία, ενέτεινε την εκστρατεία κατά του Ισλαμικού Κράτους, έριξε μια βόμβα Massive Ordnance Air Blast στο Αφγανιστάν και διέταξε μια επίθεση με drone που σκότωσε τον ιρανό στρατηγό Κασέμ Σουλεϊμανί.
Στη δεύτερη θητεία του, η εκστρατεία βομβαρδισμών του Τραμπ στη Υεμένη έχει οδηγήσει στον θάνατο σχεδόν τόσων αμάχων σε δύο μήνες όσων και στα προηγούμενα 23 χρόνια των αμερικανικών επιθέσεων εναντίον ισλαμιστών και μαχητών στη χώρα.
«Τώρα είναι η ώρα για ειρήνη»
Ο Τραμπ κάλεσε το Ιράν να «συμφωνήσει να τερματίσει αυτόν τον πόλεμο», λέγοντας ότι «τώρα είναι η ώρα για ειρήνη».
Μένει να δούμε αν οι επιθέσεις θα ωθήσουν την Τεχεράνη να αποκλιμακώσει τη σύγκρουση ή να την διευρύνει περαιτέρω.
Το πρώτο θα επέτρεπε στον Τραμπ και στον στρατό των πιστών του να κηρύξουν νίκη.
Το δεύτερο θα του έδινε τη δυνατότητα να προκαλέσει ένα φαινόμενο «συσπείρωσης γύρω από τη σημαία» που θα έβαζε τους Δημοκρατικούς σε δύσκολη θέση. Τίποτα δεν ταιριάζει καλύτερα σε έναν αυταρχικό ηγέτη από μια εξωτερική απειλή.
Ο Τραμπ που διοργάνωσε παρέλαση για τα γενέθλιά του και χρησιμοποίησε τον στρατό ως «διακοσμητικό» προκάλεσε γέλιο.
Ο Τραμπ που στέλνει στρατεύματα στους δρόμους του Λος Άντζελες και ρίχνει βόμβες στο Ιράν είναι συνολικά πιο επικίνδυνος.
Βγαίνει ο showman, μπαίνει ο ισχυρός ηγέτης;