Εορτολόγιο - Βίοι Αγίων: Σήμερα τιμάται από την Εκκλησία η μνήμη: Αγία Αγριππίνα, Άγιοι Αριστοκλής ο πρεσβύτερος, Άγιοι Ευστόχιος ο Πρεσβύτερος, Όσιος Βάρβαρος ο Πενταπολίτης, Άγιοι Γεράσιμος Κρήτης, Νεόφυτος Κνωσσού, Ιωακείμ Χερσονήσου, Ιερόθεος Λάμπης, Ζαχαρίας Σητείας, Ιωακείμ Πέτρας, Γεράσιμος Ρεθύμνης, Καλλίνικος Κυδωνίας, Μελχισεδέκ Κισάμου, Καλλίνικος Διοπόλεως και των συν αυτοίς αθλησάντων κληρικών και λαΐκών εν έτεσιν 1821 και 1822, Αγία Etheldreda, Όσιος Δανιήλ ὁ ἐν τῷ κάστρῳ τῶν Πατρῶν, Όσιος Νικήτας ο Θηβαίος, Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου του Βλαδιμήρου.
Γιορτάζουν οι: Αριστοκλής, Αγριππίνα, Λούλης, Λούλου, Λούλα.
Οι άγιος Βάρβαρος Ξηρομέρου
Ο Άγιος Βάρβαρος ο Β'ο Πενταπολίτης Ξηρομερίτης έζησε , σύμφωνα με τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Αγίου Γεωργίου Πόρτας Ξηρομέρου Αιτολωακαρνανίας Ματθαίο ήταν συγχρονός του και έζησε κατά τον 16ο αιώνα.
Κατά το 1520 πειρατές μέσω του Αμβρακικού Κόλπου πάτησαν την περιοχή και το χωριό Πεντάπολη ,το σημερινό Αετό όπου συνέλαβαν πολλούς αιχμαλώτους , μεταξύ των οποίων τον νεαρό τότε Βάρβαρο, τους οποίους στη συνέχεια πούλησαν.Τον νεαρό Βάρβαρο πούλησαν σε Τούρκους στους οποίους έμεινε 24 χρόνια .Παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν δνε άλλαξε την πίστη του .Το 1544 , όταν οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να οχυρώσουν τη γειτονική Πρέβεζα ανάγκασαν τους αιχμαλώτους και τον Βάρβαρο να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα υλικά στη θέση νησί στην Βόνιτσα.Ο Βάρβαρος αν και δεμένος με αλυσίδες στο λαιμό και τα πόδια κατάφερε να αποδράσει και να καταφύγει σε μια σπηλιά στο χωριό Τρύφο Ξηρομερίου, όπου έμεινε επί 18 χρόνια φέρων , σύμφωνα με την παράδοση τις αλυσίδες από ευγνωμοσύνη στον θεό που τον απελευθέρωσε. Λέγεται οτι στο σπήλαιο εκείνο είχε μονάσει ο Αγιος Βάρβαρος ο μυροβλύτης ο οποίος έζησε κατά τον 9ο αιώνα.
Ως ασκητής έγινε γρήγορα γνωστός στους ντόπιους οι οποίοι τον επισκέπτονταν συχνά.Τις κυριακές δε και τις γιορτές κατέβαινε από τη σπηλιά και εκκλησιάζονταν στον Τρύφο.
Στο σπήλαιο έζησε 18 χρόνια και εκοιμήθη το 1562 . Ζούσε σε σπηλιές και δύσβατα μέρη στα βουνά της Ακαρνανίας .Έγινε ο φόβος και τρόμος της περιοχής, κάνοντας επιδρομές σε ανύποπτους αγρότες. Η φήμη του απλώθηκε παντού, λεγόταν ότι έτρωγε ανθρώπινες σάρκες και όσο και να προσπάθησαν να τον συλλάβουν οι Ακαρνάνες. Κάποια μέρα είδε ο Βάρβαρος από μακριά τον ιερέα του χωριού Τρύφου π. Ιωάννη Νικοπολίτη να μπαίνει στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, που βρισκόταν στην περιοχή Νύσσα για να τελέσει τη Θ. Λειτουργία. Κατέστρωσε το σχέδιο να ληστέψει τον ιερέα και να τον φονεύσει. Άργησε όμως να φτάσει στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και ο ιερεύς είχε προχωρήσει αρκετά στη Θ. Λειτουργία. Πλησίασε και γονάτισε στο ιερέα και ζήτησε να εξομολογηθεί και να κατηχηθεί. Η Αγία Γραφή του έγινε αχώριστος σύντροφος.
Μετά την κατήχησή του, βαπτίστηκε και όταν του ζητήθηκε να αλλάξει όνομα παρακάλεσε να κρατήσει το ίδιο όνομα, για να θυμάται το αμαρτωλό παρελθόν του . Μετά το Βάπτισμα, συγκινημένος τριγυρνούσε μέσα στα απόκρημνα βουνά φωνάζοντας "Χριστιανός ειμί".
Για να τιμωρήσει τον εαυτό του έφερε πάντα επάνω του αλυσίδες τρείς πήχες στο μάκρος, με πολύ καύχηση. Και ήταν η αλυσίδα τρείς πήχεις γιατί μ΄ αυτόν τον τρόπο ήθελε να τιμήσει την Αγ. Τριάδα. Πολλοί χριστιανοί από την Τρύφο τον παρακαλούσαν να εγκαταλείψει την σπηλιά και να εγκατασταθεί στο χωριό τους. Εκείνος όμως όλο αρνούνταν. Μια μέρα κυνηγοί από τη Νικόπολη, τη σημερινή Πρέβεζα, βρέθηκαν στα Ακαρνανικά όρη και περιπλανημένοι έφτασαν στο μέρος όπου ασκήτεψε ο Άγιος. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος και οι κυνηγοί δεν διέκριναν καθαρά τα θηράματά τους. ο Άγιος είχε βγει από τη σπηλιά για να χορτάσει την πείνα του με κανένα χόρτο ή ρίζα. Οι κυνηγοί είδαν μια σκιά στην πυκνή φυλλωσιά του δάσους, νόμισαν ότι ήταν θήραμα και σκόπευσαν με τα βέλη τους. Έτρεξαν και διαπίστωσαν ότι τα βέλη είχαν τραυματίσει θανάσιμα τον Ασκητή Βάρβαρο. Το νέο μαθεύτηκε σε όλη την περιοχή και στις 23 Ιουνίου πολλοί χριστιανοί από το Ξηρόμερο ενταφίασαν με ευλάβεια το Ιερό Λείψανο του Αγίου Βαρβάρου. Ο τάφος του Αγίου ανέδυε μύρο. Για το μύρο του Αγίου υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες όπως από τον Ιωσήφ Βρυέννιος, στα 1400, τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Κάλλιστο το 1355, ο οποίος μας πληροφορεί ότι οι Βούλγαροι έχριαν με το μύρο του Αγίου τους βαπτιζόμενους.