Η “εθνική μοναξιά” έναντι της τουρκικής απειλής, η οποία μας ανακοινώθηκε από τις ΗΠΑ επιβάλλει στις πολιτικές δυνάμεις και ειδικά στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας να συμφωνήσουν άμεσα στον “επαναπροσανατολισμό” των εξοπλιστικών αναγκών της χώρας.
Η συζήτηση και κυρίως οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν αστραπιαία και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο υπερβολής σ΄ αυτή την άποψη.
Η Ελλάδα δεν έχει χρόνο να περιμένει για την εξασφάλιση της αμυντικής της θωράκισης. Για να είμαστε ρεαλιστές, ο χρόνος αυτός έχει προ πολλού τελειώσει! Από τη δεκαετία 2000-2010 ήταν γνωστό σ΄ όλους ότι η χώρα έμενε δραματικά πίσω από την Τουρκία. Όχι δεν χρειάζονταν απαραίτητα νέες αγορές. Χρειαζόταν η στοιχειώδης συντήρηση και υποστήριξη όσων οπλικών συστημάτων είχαμε αγοράσει. Κανείς δεν ασχολήθηκε…
H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχείρησε να κλείσει κάποια θέματα, αλλά δεν ξέφυγε από την παγίδα της λεγόμενης “εξοπλιστικής διπλωματίας”, η οποία από τη δεκαετία του 1990 ακολουθείται πιστά απ΄ όλες τις κυβερνήσεις, παρά το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική.
Η επιλογή της ελληνικής κυβέρνηση να “ποντάρει” στην αμερικανική αμυντική συνεργασία δεν ήταν λανθασμένη απόφαση. Τουλάχιστον ως σκέψη, μετά από το πρώτο περιπετειώδες εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ήταν μονόδρομος. Όποιες αποφάσεις ελήφθησαν για τα εξοπλιστικά είχαν σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ, με την πεποίθηση ότι αυτή η συνεργασία θα εξασφάλιζε τη μίνιμουμ στρατιωτική ελληνοαμερικανική συνεργασία σ΄ όλα τα επίπεδα. Για να το πούμε με απλά λόγια “ψωνίζαμε” σε δολάρια θεωρώντας ότι θα έχουμε και την ανάλογη στοιχειώδη “προστασία”. Γνωστή ιστορία, με γνωστά αποτελέσματα. Αλλά επίσης γνωστό είναι ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας.
Ουδείς είναι αλήθεια ανέμενε ότι τα δεδομένα θα άλλαζαν τόσο γρήγορα. Η ελληνοαμερικανική αμυντική συνεργασία πήγαινε πολύ καλά. Κυρίως για τις ΗΠΑ βεβαίως. Το “αμερικανικό αποτύπωμα” ήταν και παραμένει έντονο και γι΄ αυτό οι υπογραφές συμβολαίων με αμερικανικές εταιρείες για το “συμμάζεμα” του οπλοστασίου μας, ήταν μέχρι ένα σημείο αυτονόητες. Έτσι οδηγηθήκαμε και στην απόφαση για τον εκσυγχρονισμό 84 F-16 με χρονικό ορίζοντα ολοκλήρωσης του προγράμματος το 2028. Δεν θα αναφερθούμε ξανά στις λεπτομέρειες της συμφωνίας που όπως έχουμε γράψει εξυπηρετούν την κατασκευάστρια εταιρεία αλλά όχι την ΠΑ. Το 2028 όμως είναι πλέον ένα χρονικό όριο που προφανώς δεν μπορούμε να αντέξουμε.
Οι διαπιστώσεις πλέον δεν είναι αρκετές. Θα πρέπει να βρεθούν λύσεις. Οι οποίες όπως λένε οι αεροπόροι πρώτης γραμμής που “τρέχουν” την καθημερινότητα υπάρχουν. Σύμφωνα με όσα έχει πληροφορηθεί το militaire.gr το κόστος συντήρησης όλων των απαραίτητων πτητικών μέσων για να έχουμε διαθεσιμότητες που θα αγγίζουν το 100% είναι πολύ, πολύ φθηνότερο από το 1,1 έως 1,5 δις δολάρια του εκσυγχρονισμού. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε συγκεκριμένο νούμερο αλλά μπορούμε να πούμε ότι είναι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που το “ταμείο” εύκολα αντέχει.
Η λύση του “συμμαζέματος” ΟΛΩΝ των αεροπορικών μέσων της ΠΑ δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση την “εξοπλιστική διπλωματία” και την συνεργασία με τις ΗΠΑ. Σε αμερικανικά ταμεία θα πάνε τα χρήματα ξανά, απλά θα ΄ναι λιγότερα.
Μια και αναφερθήκαμε στο …ταμείο. Έχουμε ξαναγράψει ότι με το κόστος του εκσυγχρονισμού των F-16…στέγνωσε. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί υπάρχει επείγουσα ανάγκη ενίσχυσης όχι μόνο της ΠΑ αλλά και του Πολεμικού Ναυτικού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ενίσχυση του Στόλου στη παρούσα φάση είναι πολύ πιο σημαντική ακόμη κι από την ενίσχυση της ΠΑ.
Ο εκσυγχρονισμός των F-16 θα έπρεπε να ΄χει αρχίσει από τη δεκαετία του 2000. Αν τα δεδομένα ήταν διαφορετικά ακόμη και η πολύχρονη καθυστέρηση για τη λήψη της απόφασης δεν θα ήταν πρόβλημα. Όμως η σημερινή συγκυρία έχει χαλάσει την “εξίσωση”. Η Ελλάδα πρέπει να έχει γρήγορα κι έτοιμα, όλα της τα όπλα. Κι όταν λέμε όλα εννοούμε όλα…
Όλα τα παραπάνω είναι σκέψεις και απόψεις αξιωματικών που γνωρίζουν τα δεδομένα από πρώτο χέρι και έχουν δει τα αδιέξοδα που έρχονται. Επισημαίνουν ότι το απόλυτο restart των Ενόπλων Δυνάμεων, εκτός από την απαραίτητη θωράκιση που θα μας εξασφαλίσει, θα μας δώσει και τον απαραίτητο χρόνο για να αποφασίσουμε ήρεμα τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνουμε.
Ποιο θα πρέπει να είναι το “αντίδοτο” για το τουρκικό F-35;
Ποιο θα πρέπει να είναι επιτέλους το επόμενο μαχητικό αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας;
Ποια και πόσα πρέπει να είναι τα επόμενα πλοία του Στόλου μας;
Οι στρατιωτικοί ξέρουν τι συμβαίνει και έχουν έτοιμες προτάσεις και λύσεις. Το δύσκολο είναι ποιος και πως θα πείσει το λεγόμενο “πολιτικό προσωπικό” της χώρας, να καταλάβει ότι το θέμα της Εθνικής Άμυνας είναι πολύ πιο σοβαρό από το πότε θα γίνουν εκλογές.
Πηγή: