Το μοναστήρι της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής, που είναι γνωστή ως «Mονή Λογγοβάρδας» από τη θέση που έχει χτισθεί, βρίσκεται βορειοανατολικά της πρωτεύουσας της Πάρου, πέντε χιλιόμετρα από αυτήν.
Από μακριά μοιάζει σαν έχει «φυτρώσει» στο σημείο όπου συγκλίνουν δύο πλαγιές των λόφων Παχνά και Κόρακα.
Η ίδρυση της Μονής ανάγεται στον 17ο αιώνα. Στην τοποθεσία σύμφωνα με τις μαρτυρίες από τον 15ο αιώνα υπήρχε ναός στο όνομα της Παναγίας, ο οποίος ήταν γνωστός ως Χρυσοπηγή, ή Πανάχραντος Χρυσοπηγή, ή Κυρίας Χρυσή Πηγή, ο οποίος στις αρχές του 17ου αιώνα ανήκε στον ιερέα της Νάουσας Χριστόφορο Κορφιάτη. Η σύζυγος του ιερέα μετά τον θάνατό του τον παραχώρησε στον εγγονό της, επίσης ιερέα, με τον όρο να ανεγείρει σε αυτόν μοναστήρι.
Το 1638 ο Χριστόφορος μαζί με τον ιερομόναχο αδελφό του Ιωακείμ γίνονται οι ιδρυτές της. Η Μονή εξελίσσεται σε σημαντική μοναστική κοινότητα και το 1652 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παϊσιος ο Α’ αποφασίζει να γίνει το μοναστήρι Σταυροπηγιακό.
Μέχρι το 1800 που η ακτινοβολία της Μονής διακόπτεται, η ακμή της φτάνει στο απόγειο με έργα και παρεμβάσεις που την καθιστούν σημείο αναφοράς για τους πιστούς. Όμως μετά το 1800 όλα αυτά χάνονται όταν και απώλεσε βίαια την περιουσία της. Το 1825 και ενώ ο Ιμπραήμ σαρώνει την Πελοπόννησο και καταστρέφει τα μοναστήρια, δύο μοναχοί από την Κυνουρία σταμάτησαν στη Νάουσα.
Οι πρόκριτοι του νησιού παραχώρησαν τη Μονή στους Πελοποννήσιους για μόνιμοι εγκατάσταση. Το μοναστήρι επανέρχεται στην προ του 1800 ακμή.