Στις 2 Μαΐου 1919 ξεκινά με πολύ μεγάλο ενθουσιασμού σύμπαντος του Ελληνισμού η – ατυχής όπως αποδείχτηκε στην πραγματικότητα, Μικρασιατική Εκστρατεία, με την αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, τη Σμύρνη.
Είχαν προηγηθεί όμως σημαντικά πολιτικο-διπλωματικά γεγονότα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Συμφώνως με την πάντα δραστήρια Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ (ΓΕΣ/ΔΙΣ) «Το 1918, η συμπαράταξη της Ελλάδας με τις νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου παρείχε μοναδική ευκαιρία προώθησης των εθνικών ζητημάτων, με προεξάρχουσες τις διεκδικήσεις στη δυτική Μικρά Ασία. Έτσι, τον Απρίλιο του 1919, στο πλαίσιο της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, «ἀπεφασίσθη ὑπὸ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων ἡ διὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ κατάληψις τῆς Σμύρνης καὶ ἡ ἐξασφάλισις τῆς τάξεως ἐκεῖ», με στόχο την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών και του ελληνικού στοιχείου από τις τουρκικές αυθαιρεσίες.»
Μάλιστα, ο Έλλην Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος με διάγγελμά του προς τον λαό της Σμύρνης τόνιζε – μεταξύ άλλων – τα εξής: «Το πλήρωμα του χρόνου ήλθε. Η Ελλάς εκλήθη υπό του Συνεδρίου της Ειρήνης να καταλάβη την Σμύρνην, ίνα ασφαλίση την τάξιν… Διατελέσας μέχρι των βαλκανικών πολέμων υπόδουλος υπό τον αυτόν ζυγόν, εννοώ καλώς ποία αισθήματα χαράς θα πλημμυρίσωσι σήμερον τας ψυχάς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας… η Ελληνική ελευθερία θα φέρει προς όλους, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, την ισότητα και την δικαιοσύνην …».
Τότε, με απόφαση του «Ανωτάτου Συμμαχικού Συμβουλίου» των νικητών του Α΄ ΠΠ και σε εφαρμογή της συνθήκης του Μούδρου, ο Ελληνικός Στρατός και πιο συγκεκριμένα, η Ιη Μεραρχία με Διοικητή τον τότε Συνταγματάρχη Ζαφειρίου, αποβιβάζεται εσπευσμένως και χωρίς προπαρασκευή, στη Σμύρνη, με σκοπό να αναλάβει τη διατήρηση της τάξεως – κατ’ εντολή πάντα των νικητών Συμμάχων – στην ευρύτερη περιοχή του βιλαετίου του Αϊδινίου.
Οι Οθωμανικές αρχές της πόλεως δεν αντιδρούν αλλά Τούρκοι άτακτοι («Τσέτες») πυροβολούν κατά των ελληνικών στρατευμάτων και Ελλήνων της Σμύρνης, με αποτέλεσμα την ύπαρξη νεκρών και τραυματιών. Ο ελληνικός στρατός ανταποδίδει τα πυρά, προβαίνει σε συλλήψεις και σε λίγες ημέρες η τουρκική αντίδραση καταπνίγεται. Η σπίθα όμως του τουρκικού εθνικισμού έχει ανάψει…
Ας δούμε πως περιγράφει πάντα η ΓΕΣ/ΔΙΣ τα προαναφερθέντα γεγονότα: «Το πρωί της 2ας Μαΐου 1919, δεκαοκτώ ελληνικά οπλιταγωγά εισήλθαν στο λιμάνι της Σμύρνης, όπου αποβιβάστηκαν τα τμήματα της I Μεραρχίας Πεζικού (Σιδηρά Μεραρχία Λαρίσσης). Μπροστά από τη Λέσχη των Κυνηγών, ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έδινε τις ευλογίες του στα ελληνικά στρατεύματα που γνώριζαν την αποθέωση από το συγκεντρωμένο πλήθος. Παρόλα αυτά, στις 10:30, το II Τάγμα του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων, κατά τη διέλευσή του από την περιοχή του Διοικητηρίου, δέχθηκε αιφνιδίως σφοδρούς πυροβολισμούς.
Ακολούθησαν αιματηρές συμπλοκές για περίπου μία ώρα. Όμως, έως το
απόγευμα της ίδιας ημέρας η τάξη αποκαταστάθηκε και η κύκλωση της πόλης
ολοκληρώθηκε με επιτυχία…»
Η αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, στις 2 Μαΐου 1919, σήμανε την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Για τα επόμενα περίπου 3,5 χρόνια θα ακολουθήσει ένας σκληρός πόλεμος με τους εθνικιστές Τούρκους του Μουσταφά Κεμάλ, που θα μεταφερθεί στα βάθη της Ανατολίας, σε περιοχές εδαφικά και πληθυσμιακά αφιλόξενες. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον επελθόντα στο μεταξύ «Εθνικό διχασμό», αλλά και σοβαρά – σοβαρότατα – πολιτικά λάθη του τότε Πρωθυπουργού Ελ Βενιζέλου να προκηρύξει εκλογές εν μέσω της Μικρασιατικής εκστρατείας, κάτι πρωτοφανές για όλα τα κράτη που βρίσκονται σε πόλεμο, και την αλλαγή στάσεως των «Συμμάχων», στις 24 Αυγούστου 1922 θα οδηγήσει στη Μικρασιατική καταστροφή και το άδοξο τέλος της Μεγάλης Ιδέας, στις αρχές Σεπτεμβρίου 1922, με την αποχώρηση όλων των Ελληνικών στρατευμάτων από τη Μικρά Ασία, βάζοντας έτσι οριστικό τέλος στις προσδοκίες του Έθνους για την απελευθέρωση όλων των Ελλήνων και την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό των προαιώνιων αλύτρωτων εδαφών (Μεγάλη Ιδέα).