Η βία έχει πολλά προσωπεία. Άλλοτε φορά μαύρες μπλούζες και παρελαύνει με συνθήματα φυλετικού μίσους. Άλλοτε, όμως, έρχεται με το πρόσωπο της “αλληλεγγύης”, κρατώντας παλαιστινιακές σημαίες και φωνάζοντας αντικαπιταλιστικά συνθήματα. Και όμως, πρόκειται για το ίδιο τέρας – τον αντισημιτισμό. Έναν αντισημιτισμό που πλέον έχει βρει απάγκιο σε τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και εκδηλώνεται με τον πιο ωμό, τον πιο αποκρουστικό τρόπο.
Η ταύτιση μέρους της Αριστεράς με φανατικούς ισλαμιστές, τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χαμάς και σκοτεινά αυταρχικά καθεστώτα, έχει ξεπεράσει κάθε όριο πολιτικού κυνισμού. Όταν στο όνομα της «αντιϊμπεριαλιστικής πάλης» κάποιοι αποδίδουν συλλογική ενοχή στους Ισραηλινούς ή ακόμα χειρότερα στους Εβραίους συνολικά, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους παραδοσιακούς ακροδεξιούς. Ο αντισημιτισμός τους είναι απλώς ντυμένος με «αντισιωνιστικά» κουστούμια και «αντιπολεμική» φρασεολογία.
Τα περιστατικά που καταγράφηκαν τις τελευταίες ημέρες στη Ρόδο και τη Σύρο είναι χαρακτηριστικά αυτής της εκτροπής. Στη Ρόδο, νεαροί Ισραηλινοί που βρίσκονταν για διακοπές δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από άτομα που, σύμφωνα με τις καταγγελίες, αυτοπροσδιορίζονται ως «φιλοπαλαιστίνιοι». Μαχαίρια, κλωτσιές, ύβρεις, ξυλοδαρμοί. Όχι γιατί έκαναν κάτι. Απλώς επειδή ήταν Ισραηλινοί. Στο μυαλό των “αγωνιστών”, αυτό αρκούσε για να στοχοποιηθούν, να τρομοκρατηθούν, να «τιμωρηθούν».
Λίγες μέρες νωρίτερα, στη Σύρο, Ισραηλινοί τουρίστες εμποδίστηκαν να αποβιβαστούν επειδή κάποιοι δήλωσαν ότι «δεν τους θέλουν στο νησί». Ποιοι; Άνθρωποι που κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες, που επικαλούνταν την «ειρήνη», αλλά επέβαλλαν τη βία του αποκλεισμού. Ο σεχταρισμός τους δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτόν των ταγμάτων εφόδου.
Στην ίδια γραμμή, προστίθεται και η πρόσφατη «περιπολία» του Ρουβίκωνα στο κέντρο της Αθήνας, όπου μέλη της οργάνωσης, φορώντας μαύρα μπλουζάκια και κρατώντας σημαίες της Παλαιστίνης, επιδόθηκαν σε «αντισημιτική δράση», όπως χαρακτηρίστηκε από την πολιτική ηγεσία. Σύμφωνα με τις καταγγελίες, στόχος ήταν ο «εντοπισμός Ισραηλινών τουριστών» με απειλητικό ύφος και προκλητική παρουσία. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την παρέμβαση της Εισαγγελίας Αθηνών, η οποία διέταξε προκαταρκτική εξέταση για αδικήματα με ρατσιστικό υπόβαθρο. Δεν πρόκειται για πολιτική δράση, αλλά για πρακτικές τρομοκράτησης, στο όνομα μιας «αλληλεγγύης» που δεν διακρίνει μεταξύ λαού και καθεστώτος, μεταξύ πολίτη και κυβερνητικής πολιτικής.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, από την πλευρά της λεγόμενης «προοδευτικής» διανόησης, ελάχιστες φωνές υψώνονται. Αντίθετα, συχνά παρατηρείται μια ένοχη σιωπή ή -ακόμα χειρότερα- μια έμμεση δικαιολόγηση των επιθέσεων. Με φράσεις του τύπου «ναι, αλλά και το Ισραήλ…» επιχειρείται να σχετικοποιηθεί το έγκλημα, να μετατεθεί η ευθύνη, να απαλειφθεί η ηθική.
Όμως δεν υπάρχει «ναι, αλλά…». Ο αντισημιτισμός, είτε προέρχεται από τη Δεξιά είτε από την Αριστερά, είναι έγκλημα. Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» ρατσιστές. Δεν μπορείς να λες, ότι μάχεσαι τον φασισμό όταν υιοθετείς την πιο κλασική του μορφή: Το μίσος για τους Εβραίους.
Η πολιτική αυτή υποκρισία είναι επικίνδυνη. Δηλητηριάζει την κοινωνία, εκτρέφει την καχυποψία και αναπαράγει στερεότυπα. Και, το χειρότερο, στρώνει το έδαφος για να ανθίσει ξανά το τέρας που η Ευρώπη νόμιζε πως είχε νικήσει. Αν σήμερα επιτρέπεται να επιτίθεται κάποιος σε τουρίστες επειδή είναι Ισραηλινοί, αύριο θα επιτρέπεται να επιτίθεται σε όποιον θεωρείς ότι δεν συμφωνεί μαζί σου, ιδεολογικά, πολιτικά, θρησκευτικά ή για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, ή για οποιονδήποτε άλλο σημαντικό ή ασήμαντο λόγο!
Η ευθύνη είναι συλλογική. Η σιωπή είναι συνενοχή. Οι πολιτικές δυνάμεις που εξακολουθούν να κλείνουν το μάτι σε τέτοιες συμπεριφορές, επειδή προέρχονται από τον «χώρο τους», οφείλουν να αντιληφθούν ότι η ανοχή στον φασισμό –όποιο ένδυμα κι αν φορά– είναι προδοσία των δημοκρατικών αξιών.
Η καταδίκη του αντισημιτισμού πρέπει να είναι απόλυτη, χωρίς αστερίσκους. Και η Αριστερά που θέλει να είναι πράγματι δημοκρατική και ανθρωπιστική, οφείλει να καθαρίσει τις γραμμές της από όσους σέρνουν τις ιδέες της στη λάσπη του μίσους.