Την τελευταία του πνοή άφησε μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ηλικία 99 ετών.
Σε μία λιτή ανακοίνωση η οικογένειά του αναφέρει ότι «ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή στη μία μετά τα μεσάνυχτα, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν».
Η εξόδιος ακουλουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα τελεστεί την Τετάρτη, 31 Μαΐου, στις 3 μετά το μεσημέρι, στη Μητρόπολη Αθηνών και η κηδεία θα γίνει την Πέμπτη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Χανιά.
Το βιογραφικό του
Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1918 στη συνοικία Χαλέπα των Χανίων – στο σπίτι όπου είχε υπογραφεί η σύμβαση της Χαλέπας, η οποία παρείχε τα πρώτα δικαιώματα στους Κρήτες.
Ήταν ο δευτερότοκος υιος του Κυριάκου Μητσοτάκη, βουλευτή, και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν εγγονός του Κωστή Μητσοτάκη(1845-1898) ιδρυτή κόμματος, το οποίο παρέλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετονομάζοντάς το σε «Κόμμα των Φιλελευθέρων», και της Κατίγκως Βενιζέλου, αδελφής του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Ηταν και ανηψιός του Αριστομένη Μητσοτάκη, και πρώτος ξάδελφος του Σοφοκλή Βενιζέλου, ενώ από την πλευρά της μητέρας του ήταν εγγονός του Χαράλαμπου Πλουμιδάκη.
Σπούδασε νομική, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών με δαπάνες από κληροδότημα που είχε ορίσει για τις σπουδές του ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τον θείο του Ελευθέριο Βενιζέλο στο πατρικό του σπίτι στην Χαλέπα Χανίων το 1925
Επανω: Με την αγαπημένη του σύζυγο Μαρίκα. Κάτω: Ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές της οικογένειας Μητσοτάκη.
Επανω: Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Κάτω: Με τον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα παιδιά του Κυριάκο και Ντόρα
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και την Ντόρα Μπακογιάννη
Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμουκατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό πολεμώντας ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στη Μακεδονία εναντίον της εισβολής των Γερμανών στην Ελλάδα.
Την περίοδο της γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην Αντίσταση κατά των κατακτητών ως ηγετικό στέλεχος της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης. Για τη δράση του αυτή φυλακίστηκε και καταδικάστηκε δύο φορές σε θάνατο από τους Γερμανούς.
Κατά τη δεύτερη φυλάκιση απελευθερώθηκε μετά από ανταλλαγή Βρετανών και Γερμανών αιχμαλώτων, η οποία συμφωνήθηκε σε ανώτατο στρατιωτικό επίπεδο μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας. Για την αντιστασιακή του δράση τιμήθηκε το 1986 από το Βρετανικό Κοινοβούλιο.
Με τον Γερμανό υπουργό εξωτερικών Χάνς Ντίντριχ Γκένσερ στην τελετή αναγόρευσης του τελευταίου σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσωφ ως επίτιμου διδάκτορα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Πρωταγωνίστησε στην πραγματοποίηση των Συμφωνιών του Θερίσσου και της Τρομάρισσαςμεταξύ εθνικιστικών και αριστερών αντιστασιακών οργανώσεων, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την αποφυγή της εμφύλιας διαμάχης στην Κρήτη.
Ασχολήθηκε από νωρίς με την πολιτική εκλεγόμενος βουλευτής Χανίων ήδη από τις βουλευτικές εκλογέςτου 1946.
Με το Λεωνίδα Κύρκο
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Κέντρου λαμβάνοντας μέρος στον επονομαζόμενο Ανένδοτο Αγώνα των
ετών 1961 - 1963, κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που οδήγησε την κεντρώα παράταξη στην εξουσία έπειτα από μακρά περίοδο παραμονής της στην αντιπολίτευση, καθώς και στην κρίση που ακολούθησε του Ιουλίου του 1965, οπότε ερχόμενος σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου αποχώρησε από την κυβέρνηση μαζί με άλλα στελέχη.
Με το ξέσπασμα του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου συνελήφθη και εν συνεχεία μετέβη στο εξωτερικό, όπου και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση.
Μεταπολιτευτικά δημιούργησε το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» που εξέλεξε στις εκλογές του 1977 δυο βουλευτές, τον ίδιο και τον Παύλο Βαρδινογιάννη.
Στη συνέχεια (1978) εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία και την 1η Σεπτεμβρίου 1984 εξελέγη αρχηγός της. Ηγήθηκε του κόμματος στις εκλογές του 1985, στις οποίες και ηττήθηκε. Μετά την ήττα παραιτήθηκε και έθεσε εκ νέου θέμα ηγεσίας.
Με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ντεμιρέλ
Στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν επανεξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Στις δύο βουλευτικές εκλογές του 1989 δεν κατάφερε να κερδίσει την αυτοδυναμία, το πέτυχε όμως σε αυτές της 9ης Απριλίου του 1990, οπότε και σχημάτισε κυβέρνηση υπό την προεδρία του.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993 ηττήθηκε και παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΝΔ, του απονεμήθηκε δε ο τίτλος του Επιτίμου Προέδρου του κόμματος.
Από τότε εκλεγόταν βουλευτής μέχρι το 2004. Παρά την παύση της κοινοβουλευτικής του δράσης εξακολουθούσε να είχε ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας.