Τα πολύ πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης δεν φαίνονται τόσο άσχημα σε σύγκριση με αυτά που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ, υποστηρίζει ο Economist θεωρώντας πως η «γη της ελευθερίας» που αναφέρει ο αμερικανικός εθνικός ύμνος, πλέον είναι η Ευρώπη.
Το θέμα με την Ευρώπη, λένε κάποιοι Αμερικανοί, είναι ότι έχει υπερβολικά πολλές νομοθετικές ρυθμίσεις και κανονισμούς. Ο όγκος της γραφειοκρατίας και οι τιμωρητικοί φόροι σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν επιχειρηματικά εγχειρήματα τρισεκατομμυρίων δολαρίων στη Γαλλία ή τη Γερμανία που να μπορούν να ανταγωνιστούν την Amazon, την Google ή την Tesla.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που λείπει από την Ευρώπη. Επίσης, απουσιάζουν από την ήπειρο οι «μπρολιγάρχες» (άντρες ματσό ολιγάρχες, bro + οligarchs) που κάθονται στην κορυφή αυτών των τεχνολογικών μεγαθηρίων, ορισμένοι από τους οποίους έχουν άμεση πρόσβαση στην εξουσία από ό,τι νομίζει η κοινή γνώμη.
Έτσι, δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι Ρασπούτιν που να ρίχνουν αμύθητα εκατομμύρια σε πολιτικές εκστρατείες, να έχουν την τιμητική τους στις ορκωμοσίες των ηγετών ή να διοικούν τα δικά τους νεοσύστατα κυβερνητικά τμήματα. Υπάρχουν ελάχιστοι μονόκεροι στην Ευρώπη δυστυχώς και πολύ λίγη καινοτομία, λέει ο Economist.
Στην Ευρώπη οι CEO της τεχνολογίας δεν κατέχουν θεσμικές θέσεις
Στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν καθόλου στελέχη της τεχνολογίας που καυχιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι περνούν τα Σαββατοκύριακά τους τροφοδοτώντας κομμάτια του κράτους «στον τεμαχιστή ξύλου» να τον κάνουν ροκανίδια. Καταστρέφοντας δηλαδή το κράτος και τους θεσμούς του.
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι είναι αναποφάσιστη, πολύ αργή για να δράσει. Κάθε κρίση απαιτεί πολλαπλές συνόδους κορυφής των ηγετών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συχνά διαφωνούν μέχρι αργά τη νύχτα.
Οι βαρετές διαδικασίες του κανόνα της συναίνεσης μπορούν να επιβραδύνουν την ΕΕ: χρειάστηκαν τέσσερις ημέρες και τέσσερις νύχτες παζαρέματος για να συμφωνηθεί ο τελευταίος επταετής προϋπολογισμός του μπλοκ, για το 2020.
Η Ευρώπη λειτουργεί περισσότερο θεσμικά σε σχέση με τις ΗΠΑ
Από την άλλη πλευρά, ο ευρωπαϊκός κρατικός μηχανισμός δεν κλείνει αυθαίρετα κάθε λίγα χρόνια, όταν η πολιτική συμφωνία για τη χρηματοδότηση αποδεικνύεται ασύλληπτη, αφήνοντας εκατομμύρια δημόσιους υπαλλήλους σε αργία και βασικές υπηρεσίες μη διαθέσιμες για ημέρες ή εβδομάδες (κυβερνητικό shutdown).
Ο κανόνας της συναίνεσης σημαίνει επίσης ότι τα ευέξαπτα πολιτικά τιτιβίσματα ενός παραπλανημένου πολιτικού -«125% δασμοί στην Κίνα, κανείς;» – δεν έχουν ως αποτέλεσμα τα παγκόσμια χρηματιστήρια να πέφτουν στα τάρταρα.
Τα κορυφαία στελέχη της ΕΕ δεν εκλέγονται και μερικές φορές δεν λογοδοτούν. Παρόλα αυτά, δεν θα τολμούσαν να φωτογραφηθούν παίζοντας γκολφ, αφού έχουν καταστρέψει τις αποταμιεύσεις εκατομμυρίων συμπατριωτών τους.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προσγειώνεται για γκολφ στο Μαϊάμι.
Οι ευρωπαίοι δεν έχουν επιθετική εξωτερική πολιτική
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι η άμυνα είναι δωρεάν, καθώς δεν δαπανά αρκετά για τις ένοπλες δυνάμεις της, ώστε να μπορεί να αποκρούσει μόνη της τις απειλές.
Αυτό θα συνεχίσει να ισχύει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και όταν οι αμυντικοί προϋπολογισμοί αυξάνονται στο μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου.
Αλλά αντανακλά επίσης μια διαφορετική αντίληψη για το τι σημαίνει «άμυνα». Πρώτον, κανείς στην Ευρώπη -εκτός της Ρωσίας, τουλάχιστον- δεν υπονοεί έστω και περιστασιακά ότι θα εισβάλει σε άλλες χώρες.
Αν δεν αποτελείς απειλή για τους γείτονές σου δεν ξοδεύεις πολλά στην άμυνα
Δεν υπάρχει κανένα ανέκδοτο των Βρυξελλών σχετικά με τη μετατροπή ενός απρόθυμου γείτονα σε «το 28ο κράτος μας» (αντίθετα, πολλοί από τους γείτονες της ΕΕ επιθυμούν απεγνωσμένα να ενταχθούν στο κλαμπ).
Ούτε οι Ευρωπαίοι αντιπρόεδροι πετούν απρόσκλητοι σε μέρη που επιδιώκουν να προσαρτήσουν, με το πρόσχημα ότι η σύζυγός τους θέλει να παρακολουθήσει έναν αγώνα έλκηθρου.
Η Ευρώπη μπορεί να έχει κάνει οικονομία στη συλλογή πληροφοριών, αλλά οι διάφοροι ηγέτες της γνωρίζουν την ταυτότητα του επιτιθέμενου που ξεκίνησε τις μάχες στην Ουκρανία (δεν είναι η Ουκρανία). Πολλοί προέβλεψαν τις παγίδες της εισβολής στο Ιράκ πριν από λίγα χρόνια.
Η ελευθερία της έκφρασης είναι πιο ουσιαστική στην Ευρώπη
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι δεν έχει απόλυτη προσήλωση στην ελευθερία του λόγου. Δείτε πώς οι δικαστές στη Ρουμανία και τη Γαλλία εκτροχίασαν τις καριέρες ακροδεξιών πολιτικών, οι οποίοι έχουν πείσει τους εαυτούς τους (με ελάχιστα στοιχεία) ότι ήταν η ιδεολογία τους και όχι η παράβαση του νόμου που τους έβαλε σε μπελάδες.
Ωστόσο, σε πολλούς Ευρωπαίους η ιδέα ότι η ελευθερία της έκφρασης απειλείται φαίνεται περίεργη. Οι Ευρωπαίοι μπορούν να λένε σχεδόν ό,τι θέλουν, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Τα πανεπιστήμια της Ευρώπης δεν έγιναν ποτέ εστίες αστυνόμευσης του λόγου από τη μία ή την άλλη ράτσα πολεμιστών του πολιτισμού.
Μπορείτε να εκφράσετε μια αμφιλεγόμενη άποψη σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πανεπιστημιούπολη (εκτός Ουγγαρίας, τουλάχιστον) χωρίς να φοβάστε ότι θα χάσετε τη θητεία σας ή την υποτροφία σας.
Δεν υπάρχουν κέντρα κράτησης που περιμένουν τους ξένους φοιτητές που έχουν λανθασμένες απόψεις για τη Γάζα, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία δεν μηνύονται επειδή παίρνουν συνεντεύξεις από πολιτικούς της αντιπολίτευσης. Τα δικηγορικά γραφεία δεν υποχρεώνονται να υποκύπτουν στους προέδρους ως τιμωρία επειδή εργάστηκαν για τους πολιτικούς τους εχθρούς.
Ποιά είναι τα προβλήματα της Ευρώπης;
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι αντιμετωπίζει δημογραφική κρίση. Αποτρέπει την απότομη μείωση του πληθυσμού της μόνο με το να ενισχύει το εργατικό δυναμικό της με μετανάστες, ορισμένοι από τους οποίους έχουν ενσωματωθεί ελάχιστα.
Η μετανάστευση αυτή δείχνει την ελκυστικότητα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής- για όσους έρχονται αναζητώντας καταφύγιο από τον πόλεμο, δείχνει τη γενναιοδωρία των Ευρωπαίων (μερικές φορές λανθασμένη). Και ενώ οι Ευρωπαίοι κάνουν περιστασιακά μια επίδειξη καταστολής των παράνομων μεταναστών, γενικά βασίζονται στους νόμιμους για να μαζέψουν τις σοδειές τους.
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι η οικονομία της είναι μόνιμα κολλημένη στο τέλμα, ένα παγκόσμιο προειδοποιητικό παράδειγμα.
Και δεν είναι περίεργο.
Οι ανισότητες είναι πιο αμβλυμμένες στην Ευρώπη από ότι στις ΗΠΑ
Οι Ευρωπαίοι απολαμβάνουν τον Αύγουστο, συνταξιοδοτούνται στην ακμή τους και περνούν περισσότερο χρόνο τρώγοντας και κοινωνικοποιώντας τις οικογένειές τους από τους κατοίκους οποιασδήποτε άλλης περιοχής.
Παραδόξως, οι έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι σε χώρες τόσο πλούσιες όσο και φτωχές εκτιμούν αυτόν τον ελεύθερο χρόνο, με κάποιο τρόπο οι Ευρωπαίοι κατάφεραν να πιέσουν τους εργοδότες τους να τους δώσουν περισσότερο από αυτόν.
Ακόμα και όταν μείωναν το ΑΕΠ σπαταλώντας χρόνο παίζοντας με τα παιδιά τους, οι κάτοικοι της Ευρώπης κατάφεραν επίσης να κρατήσουν την ανισότητα σχετικά χαμηλή, ενώ αλλού διογκώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια.
Κανείς στην Ευρώπη δεν πέρασε την περασμένη εβδομάδα κοιτάζοντας το χαρτοφυλάκιο των μετοχών του, αναρωτώμενος αν θα μπορούσε ακόμα να αντέξει οικονομικά να στείλει τα παιδιά του στο πανεπιστήμιο. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ιδέα τι είναι η «ιατρική χρεοκοπία». Α, και κανένας ηγέτης της ΕΕ δεν έχει λανσάρει ποτέ το δικό του κρυπτονόμισμα.
Αξίζει να υπερασπιστεί κανείς τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και σκέψης;
Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι είναι αφελής, το μόνο παγκόσμιο εμπορικό μπλοκ που συνδέεται με ηθικούς κανόνες. Επιμένει να συμμορφώνεται με τα διατάγματα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ας πούμε, ή να κάνει το χρέος της για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Δεν είναι ένα μέρος που απαιτεί από τους συμμάχους να έρθουν σέρνοντας σε αυτήν ικετεύοντας για «χάρες» στους δασμούς. Το θέμα με την Ευρώπη είναι ότι είναι σαν ένα υπαίθριο μουσείο, μια ήπειρος του χθες. Είναι το μοντέλο της βιώσιμο; Μια καλή ερώτηση που προϋποθέτει ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο αξίζει να τύχει υπεράσπισης.
Είναι ένας τόπος ευλογημένος με πόλεις που μπορούν να περπατήσουν, μεγάλο προσδόκιμο ζωής και εμβολιασμένα παιδιά που δεν χρειάζεται να εκπαιδευτούν για να αποφεύγουν τους σχολικούς σκοπευτές.
Το βασίλειο του Καρλομάγνου είναι ένας τόπος με πολλά ελαττώματα, πολλά από τα οποία είναι μόνιμα. Όμως, με τον δικό τους αργό τρόπο, οι Ευρωπαίοι δημιούργησαν ένα μέρος όπου τους εξασφαλίζονται τα δικαιώματα σε ό,τι οι άλλοι λαχταρούν: ζωή, ελευθερία και επιδίωξη της ευτυχίας.