Πριν ακόμη συμπληρωθούν 24 ώρες από την απελευθέρωσή του και μετά από 187 ημέρες ομηρίας, εμφανώς συγκινημένος και φανερά αδυνατισμένος ο Μιχάλης Λεμπιδάκης, επισκέφθηκε σήμερα το πρωί το εργοστάσιό του.
Αδυνατισμένος και καταβεβλημένος μεν, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μαζί με συνεργάτες του αναχώρησε από το σπίτι του για το εργοστάσιο σήμερα το πρωί όπου με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του συναντήθηκε με τους εργαζομένους αγκαλιάζοντάς τους έναν-έναν με τους ίδιους να τον υποδέχονται σε κλίμα χαράς. Μάλιστα στη θεά του επιχειρηματία όλοι όσοι τον αντίκρισαν ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.
«Νιώθω περισσότερη δύναμη τώρα που είμαι εδώ» ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στους συνεργάτες του. Μάλιστα δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την που τον ελευθέρωσε από την ομηρία των έξι μηνών. «Ευχαριστώ πολύ την αστυνομία, που ξέρω ότι έδρασε με μεθοδικότητα και κάτω από άκρα μυστικότητα. Έζησα έξι εφιαλτικούς μήνες», είπε ο επιχειρηματίας.
«Αισθάνομαι πάρα πολύ όμορφα, είμαι απόλυτα υγιής, ψυχικά και σωματικά. Σήμερα το πρωί το πρώτο που ήθελα να κάνω ήταν να έρθω να βρεθώ με τους συνεργάτες μου. Για εμένα που ξέρω εκ των έσω είναι ένα θαύμα αυτό που πέτυχα. Ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ», είπε ο επιχειρηματίας.
Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το πώς ήταν για τον ίδιο οι έξι μήνες ομηρίας, ο κ. Λεμπιδάκης απάντησε: «Ήταν βασανιστικοί, κυρίως για το μυαλό...».
Ρωτήθηκε και για την αστυνομία και τόνισε πως εκείνος που ξέρει και έζησε από μέσα την εικόνα της αστυνομικής επιχείρησης ξέρει με πόσο επαγγελματικό τρόπο και ευσυνειδησία έδρασαν οι αστυνομικοί και τους ευχαρίστησε για αυτό.
Η πρώτη νύχτα στο σπίτι του: «Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος»
Χθες, ήταν η πρώτη νύχτα -μετά από 186 ημέρες- που ο επιχειρηματίας κοιμήθηκε νιώθοντας ασφάλεια, έχοντας πάνω του το χέρι της αγαπημένης του γυναίκας και όχι την κρύα σιδερένια αλυσίδα που για έξι μήνες έσφιγγε το χέρι και το πόδι του.
Μέχρι αργά χαρούμενες φωνές και γέλια «πλημμύριζαν» το σπίτι του Μιχάλη Λεμπιδάκη καθώς συγγενείς, φίλοι και στενοί συνεργάτες τον επισκέφθηκαν για να γιορτάσουν μαζί του την επιστροφή του.
«Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος» θα πει ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μέσω ενός δικού του προσώπου στους δημοσιογράφους που περίμεναν υπομονετικά έξω από το σπίτι του για μια δήλωση.
Με δάκρυα στα μάτια υποδέχτηκαν τον πατέρα τους τα παιδιά του Μιχάλη Λεμπιδάκη που όλο αυτό το διάστημα ζούσαν με τον δικό τους εφιάλτη αφού οι απαγωγείς δεν έδιναν και πολλά σημεία ζωής στους έξι αυτούς μήνες. Μάλιστα, ο ένας του γιος που σπουδάζει στο εξωτερικό είχε αφήσει το Πανεπιστήμιο κι όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν με τα αδέρφια και τη μητέρα του περιμένοντας το αίσιο, όπως αποδείχτηκε, τέλος του εφιάλτη τους.
Πηγές: neakriti, Cretalive, Cretapost και Flashnews