Ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε την απόφαση να απαγορευθεί το "μπουρκίνι" στις παραλίες, την ίδια ώρα η διαμάχη φουντώνει τόσο στη Γαλλία, όσο και σε άλλες χώρες, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα των θρησκευτικών συμβόλων στη γαλλική κοινωνία, την ελευθερία της συνείδησης, την ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, τον στιγματισμό των μουσουλμάνων και των διακρίσεων.
" Η αριστερά στη Γαλλία είναι διχασμένη ήδη από τις πρώτες συζητήσεις για το ισλαμικό πέπλο, λόγω των εντάσεων μεταξύ φεμινισμού και του αντι-ρατσισμού», υποστηρίζει η γαλλίδα κοινωνιολόγος Ναταλί Χάϊνιχ, σε άρθρο της στην εφημερίδα Λε Μόντ.
Κατ' αυτήν "οι πλέον ένθερμοι των ιδεών των δεκαετιών 60-80, αυτοί πρώτοι συνήθως γίνονται οι "νεκροθάφτες" των όσων υποστηρίζουν. Ακριβώς όπως οι ειρηνιστές της δεκαετίας του '30, "τραυματισμένοι' από τον πόλεμο του 1914-1918, προτίμησαν να κλείσουν τα μάτια στην επέλαση των ναζί, αντί να τους αποκηρύξουν, φοβούμενοι οτι θα χάσουν, όπως είδαμε, κάτι περισσότερο από την ίδια την ειρήνη".
"Η απαγόρευση των πιό ακραίων θρησκευτικών συμβόλων, όπως η μπούρκα στους δρόμους και το μπουρκίνι στις παραλίες" είναι ένας πολιτικός αγώνας ενάντια στην χειραγώγηση της θρησκείας με σεξουαλικό, ηθικό, πολιτικό, νομικό, βλέπε πολεμικό, σκοπό".
" Το να υποστηρίζουμε την απαγόρευση του μπουρκίνι, δεν σημαίνει οτι είμαστε ισλαμοφοβικοί: αντιθέτως, υποστηρίζει η Χάινιχ, αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια μειοψηφία των μουσουλμάνων που επιδιώκουν να επιβάλουν στο δημόσιο χώρο μια εξτρεμιστική και ολοκληρωτική εικόνα του Ισλάμ".
Η γαλλίδα κοινωνιολόγος αντιτίθεται στις απόψεις γάλλων αξιωματούχων, σύμφωνα με τους οποίους, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι μια ευκαιρία να υπενθυμίσει τις θεμελιώδεις αρχές του γαλλικού κοσμικού κράτους:«η ελευθερία της συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, να πιστεύεις ή όχι, καθώς και να εκφράζεις τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις ", αντιτείνει η κοινωνιολόγος.
Εξάλλου, το άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, διακηρύσσει ότι « καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας», και «το δικαίωμα αυτό συνεπάγεται (...) να έχεις την ελευθερία να εκδηλώνεις τα θρησκευτικά σου αισθήματα ατομικά ή συλλογικά, δημόσια ή ιδιωτικά " Η ελευθερία να εκδηλώνεις τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις υπόκειται σε συγκεκριμένους μόνο περιορισμούς από το νόμο, για την ασφάλεια, την υγεία, τα ήθη ή τη δημόσια τάξη ή «την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων συνανθρώπων".
Και εάν η εκκοσμίκευση της δημοκρατίας προϋποθέτει τη θρησκευτική ουδετερότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι δεν μπορούν να εκφράσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις με ενδυματολογικά σύμβολα, αντιθέτως, οι χρήστες των δημόσιων υπηρεσιών μπορούν να το κάνουν, καταλήγει η Χάϊνιχ.