Μια φορά κι έναν καιρό, στην πολιτική αρένα της Ελλάδας, δύο φίλοι ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Ο Αλέξης Τσίπρας, γενναιόδωρος και με διάθεση μέντορα, στήριξε τον Στέφανο Κασσελάκη για να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο τους έδειχναν αχώριστοι, σαν πολιτικοί κολλητοί που μοιράζονται κοινά όνειρα και… κοινά μικρά πονηρά σχέδια για το μέλλον της χώρας. Οι συζητήσεις τους κρατούσαν ώρες, γεμάτες ενθουσιασμό, πολιτικά σχέδια και αστεία για το πώς θα κατατροπώσουν τον αντίπαλο.
Κι όμως, όπως σε κάθε κωμική ταινία σχέσεων, ήρθε η στιγμή που το χαλάκι τραβήχτηκε. Κάποια μέρα, ο Αλέξης αποφάσισε πώς ο Στεφανος δεν εξυπηρετούσε πλέον τα προσωπικά του συμφέροντα, και ξαφνικά ο Στέφανος βρέθηκε να κοιτάζει το κενό, σαν πρωταγωνιστής σε σατιρική σειρά: «Μα καλά, φίλε, δεν είπαμε να προχωρήσουμε μαζί;» μονολογούσε, ενώ γύρω του η πολιτική αρένα έγινε πεδίο μάχης γεμάτο δημοσιογράφους που σηκώνουν σημειωματάρια σαν ασπίδες.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Κασσελάκης βγήκε στα «χαρακώματα», έτοιμος να φωνάξει «Πάνω από το πτώμα μου!» σε κάθε σκέψη συνεργασίας με τον άλλοτε κολλητό του. Οι συνεντεύξεις του έγιναν πεδία μικρής πολιτικής μονομαχίας, γεμάτα αιχμηρές ατάκες και σαρκαστικά σχόλια, ενώ οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να παρακολουθήσουν τον χορό των αντιπαραθέσεων. Κάθε δήλωση συνοδευόταν από κλεφτές ματιές και υπαινιγμούς που θύμιζαν πολιτική σάτιρα.
Και κάπως έτσι, οι άλλοτε κολλητοί έγιναν η αγαπημένη σάτιρα των καφενείων: ο Στέφανος χτυπάει καμπανάκια για «βάλτους», ο Αλέξης δεν ασχολείται πια μαζί του, έχει ένα βιβλίο, ένα ίδρυμα κι ένα υπό σύσταση κόμμα να ασχοληθεί. Στο τέλος, δεν υπάρχει ούτε συμφωνία ούτε ένταση — μόνο δύο πολιτικοί που θυμίζουν παλιές παρέες που χωρίστηκαν στο παιχνίδι της πολιτικής. Και οι πολίτες; Απλώς απολαμβάνουν την παράσταση.
Πηγή: tomanifesto.gr