«Σοκ εντιμότητας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας» θεωρεί ο Αλέξης Τσίπρας ότι χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα ώστε να σταματήσει η συνεχιζόμενη φθορά του πολιτικού συστήματος και των θεσμών αλλά και να υπάρξει ένα άλμα προς τα εμπρός, όπως αναφέρει στην πρώτη του συνέντευξη μετά την παραίτησή του.
Μιλώντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο πρώην πρωθυπουργός αναφερόμενος στην απόφασή του να παραιτηθεί από τη βουλευτική ιδιότητα και τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού αναφέρει πως «το κύριο κίνητρο της παραίτησης μου να αισθάνομαι καλά με τη συνείδηση μου». Και προσθέτει: «Είπα όχι στην ασφάλεια του επαγγελματία πολιτικού για να συναντηθώ με την ανασφάλεια του πολίτη».
Ο ίδιος περιέγραψε το πλαίσιο που θα πορευτεί ως εξής: Αν ως πλαίσιο ορίσουμε το σημερινό πολιτικό σύστημα, την κατακερματισμένη δημοκρατική αντιπολίτευση, τα ΙΧ κόμματα και τα κόμματα που γεννήθηκαν με τον εμβρυουλκό της διάσπασης και την ιδιοποίηση βουλευτικών εδρών, που καλά κρατεί- τότε είναι πολύ συγκεκριμένο το περιεχόμενο των κινήσεων που προτίθεμαι να κάνω. Καμιά συναλλαγή, κανένα παρασκήνιο, καμιά προσπάθεια που αναπαράγει φθαρμένες πρακτικές. Στην κολυμπήθρα της κοινωνίας, με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού -αυτή είναι η απόφασή μου. Μπορεί να έχασα τα βουλευτικά μου προνόμια, αλλά είμαι τουλάχιστον ελεύθερος να διεκδικήσω το προνόμιο να πορευτώ μαζί με τους πολλούς. Δεν τολμάω να πω «σαν ένας από αυτούς». Αλλά ναι, θα ήθελα να είμαι μαζί τους «σαν ένας από αυτούς».
Σκληρός στην κριτική του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό σημειώνει πως «δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση έχει οικοδομήσει ένα καθεστώς διαφθοράς με έναν πρωθυπουργό που λειτουργεί ως ολιγάρχης», ενώ σε ό,τι αφορά την προοδευτική αντιπολίτευση σημειώνει πως «χρειάζεται ανασύνθεση της προοδευτικής αντιπολίτευσης».
Όπως αναφέρει ο κ. Τσίπρας, «η πολυκερματισμένη μορφή της σήμερα, με περίκλειστα και αναξιόπιστα σχήματα, δεν μπορεί να παίξει το ρόλο που το Σύνταγμα ορίζει και η κοινωνία χρειάζεται».
Για τον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει πως «ήταν μια σχέση ζωής, αλλά έχει κλείσει», ενώ προαναγγέλλει τη δημοσιοποίηση του τίτλου του βιβλίου τις επόμενες ημέρες.
Ερωτηθείς «ποια θα είναι η συνέχεια; Νέο κόμμα, κόμμα- ομπρέλα ή εκλογικός συνδυασμός; Και πότε; Και συμπληρωματικά: Ο ενιαίος Συνασπισμός του 1989-90 και ο πολυτασικός ΣΥΡΙΖΑ είναι μοντέλα που μπορούν να λειτουργήσουν και σήμερα;» απάντησε:
Κατ' αρχάς, για να απαντήσω στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, κανένα μοντέλο του χτες δεν μπορεί να λειτουργήσει σήμερα, χωρίς τουλάχιστον τις απαραίτητες μεγάλες μετατροπές. Δεν μπορείς να κάνεις την ίδια επανάσταση δύο φορές» έλεγε ένας Ισπανός επαναστάτης. Στην ερώτησή σας όμως για τη συνέχεια, απαντώ πολύ καθαρά. «Τίποτε από αυτά. Με παλιό διαβατήριο κανένας δεν πρόκειται να περάσει στη νέα εποχή και απλώς θα διαιωνίζονται η καθεστωτική στασιμότητα και ασυδοσία. Επιμένω, επαναλαμβάνω, ξαναλέω: Το πολιτικό σύστημα, σε όλες τις εκφράσεις του, έχει ξεπέσει στη συνείδηση του λαού. Της μεγάλης πλειοψηφίας τουλάχιστον. Τα κόμματα, η Δικαιοσύvn, η Βουλή, οι θεσμοί, επίσης. Είναι αυταπάτη και βόλεμα να περιμένουμε κάτι θετικό από ένα σύστημα που δεν θέλει και δεν μπορεί. Χρειαζόμαστε νέα εργαλεία σκέψης και πράξης, διαφορετικά θα βαλτώσουμε όλοι σε μια αδιέξοδη κατάσταση. Οι πολίτες - αυτή είναι η δύναμη της αλλαγής σήμερα. Μόνον αυτοί, «από κάτω», μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα «επάνω». Να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Τοποθετούμενος με αυτό τον τρόπο στην υπάρχουσα κατάσταση προσδιορίζει τον δικό του ρόλο λέγοντας ότι «διάλεξα εν πλήρη συνειδήσει το δρόμο έξω από το σύστημα-μέσα στην κοινωνία, χωρίς καμιά συνεννόηση με κανέναν. Και δεν έχω καμιά πρόθεση να αναπαράγω τακτικές "στρατολόγησης" ή διάσπασης, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να εντείνουν την απογοήτευση της κοινωνίας».
Στην ίδια κατεύθυνση, η «αυτάρκεια και η αυταρέσκεια κάποιου αυτόκλητου Μεσσία, που στρατολογεί τους μαθητές του, είναι το τελευταίο που χρειάζεται η πατρίδα και η κοινωνία μας σήμερα. Μόνο η πράξη των πολλών μπορεί να γίνει κινητήρας μιας πορείας προς την πρόοδο, έξω από το σημερινό τοξικό τέλμα».
«Σ' αυτή θέλω να αφιερώσω την ενέργειά μου. Ήρθε ο καιρός, έχουμε μάλιστα καθυστερήσει, για μια μεγάλη, τολμηρή, αποφασιστική ανανέωση στις πρακτικές, τη γλώσσα, το ύφος, το ήθος, αλλά και τα πρόσωπα», παρατήρησε ο πρώην πρωθυπουργός, καταλήγοντας πως «ήρθε ο καιρός να αλλάξει ριζικά η αντίληψή μας για τα αξιώματα, τα προνόμια που απορρέουν από αυτά, και τη μιζέρια της αναπαραγωγής τους. Ναι, πιστεύω, ότι πρέπει να υπάρξει μια "εισβολή" νέων ηθών και προσώπων στην πολιτική».
Πόσο αριστερός είναι
Αν ως Αριστερά εννοούμε την Αριστερά της αντίστασης αλλά και της ευθύνης, των κινημάτων αλλά και της διακυβέρνησης, της Ιστορίας αλλά και του σήμερα, της προγραμματικής καθαρότητας αλλά και της ενωτικής ετοιμότητας, τότε με κάθε μετριοφροσύνη τοποθετώ τον εαυτό μου στον εντελώς αντίθετο πόλο από τη Δεξιά. Την οποία, παρεμπιπτόντως, μια χαρά βολεύει η ανέξοδη ρητορεία, ο μίζερος ανταγωνισμός για το ποιος είναι πιο αριστερός, η δημοπρασία επαναστατικών φράσεων. Αρκεί να δει κανείς προς τα πού στρέφει τα πυρά του ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης για να καταλάβει…
Σε κάθε περίπτωση, όμως, λίγη σημασία έχει πόσο αριστερά στην κλίμακα θα τοποθετήσουμε τον εαυτό μας. Αυτό που μετράει είναι να είμαστε αποτελεσματικοί για τον λαό και τη χώρα μας. «Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια» έλεγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Εγώ θα το πω αλλιώς: Αριστερές πολιτικές είναι αυτές που αλλάζουν μια χώρα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών.
Δεν μοιάζει σε κανέναν…
Οι πολιτικοί δεν είναι δημοφιλείς γιατί όλο και περισσότερο μοιάζουν μεταξύ τους. Γιατί δεν πείθουν ότι τους αφορούν περισσότερο το συλλογικό όραμα και το κοινό καλό από το προσωπικό τους συμφέρον και την επανεκλογή τους. Ξέρετε τι μου είπε μια φοιτήτρια που συνάντησα στη Σορβόνη με καταγωγή από την Έδεσσα; «Δεν μπορώ πια να διακρίνω τον αριστερό από τον δεξιό βουλευτή. Κάνουν τα ίδια πράγματα. Μιλάνε με τον ίδιο σχεδόν τρόπο κι ας λένε άλλα λόγια».
Αυτή η διαπίστωσή της με προβλημάτισε και με στεναχώρησε γιατί δεν είναι μόνο η φοιτήτρια, αλλά πολλοί συμπολίτες μας μοιράζονται παρόμοιες σκέψεις. Αν λοιπόν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν κάνουμε τη διαφορά πρωτίστως ηθικά, αξιακά, πολιτισμικά, πώς θα πείσουμε ότι είμαστε άλλο; Πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο αν δείχνουμε βολεμένοι με τον σημερινό; Ο Αριστοτέλης μάς έμαθε πως δεν αρκεί ο Λόγος, δηλαδή τα επιχειρήματα, χρειάζεται και το Ήθος, δηλαδή ποιος είσαι και τι πράττεις εσύ που μιλάς, αν θέλεις να πείσεις.
Βιβλίο: χρέος απέναντι στην ιστορία και στους πολίτες
Δεν αποκαλύπτει τον τίτλο του βιβλίου του, σημειώνει ότι «το βιβλίο αυτό είναι για μένα ένα χρέος απέναντι στην ιστορία και στους πολίτες» και προσθέτει: «Να φωτίσω όλες τις πτυχές της δραματικής περιόδου 2015-2019, γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες. Και να απαντήσω με γεγονότα, στοιχεία, ντοκουμέντα, στην πρωτοφανή κακοποίηση, διαστρέβλωση και δολοφονία της αλήθειας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, για μια κρίσιμη περίοδο της πατρίδας μας. Με τους ενόχους για το σκοτάδι της χρεοκοπίας να εμφανίζονται ως κατήγοροι εκείνων που ανέλαβαν την ευθύνη να ξελασπώσουν το μέλλον».
Διευκρινίζει ότι δεν εξαντλείται στο παρελθόν αλλά επιχειρεί να απαντήσει στα κρίσιμα ερωτήματα του σήμερα: «Πού βαδίζει η χώρα; Ποιες σημαντικές ευκαιρίες έχασε; Πώς μπορεί να επιβιώσει η ελπίδα, όταν η κοινωνία πολιορκείται από ένα καθεστώς αδικίας, διαφθοράς, κατεδάφισης του κράτους δικαίου, συγκάλυψης, ψεύδους και εξαπάτησης; Τι να κάνουμε ως κοινωνία και ως χώρα για να ξεφύγουμε από την κατάσταση πολιορκίας και να ανοίξουμε ένα δρόμο δικαιοσύνης και προόδου;».