Ο Αλέξης Τσίπρας, με την «Ιθάκη» του, δεν μας έκανε σοφότερους σχετικά με γεγονότα που ήδη έχουμε ζήσει – γεγονότα που για πολλούς έχουν αφήσει σημάδια και για άλλους ανοιχτές πληγές. Το βιβλίο έχει ενδιαφέρον ως προς τις λεπτομέρειες και το παρασκήνιο, αλλά όχι ως προς την ουσία.
Ο πρώην πρωθυπουργός σωστά επέλεξε να καταγράψει τη δική του οπτική, αλλά αυτό δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες της διακυβέρνησης σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της χώρας, οι επιπτώσεις της οποίας είναι ακόμη αισθητές. Ο Τσίπρας αναλαμβάνει ελάχιστες ευθύνες για τις αποφάσεις και τις κινήσεις του σε καίριες στιγμές και δείχνει να βλέπει τη χώρα μέσα από ένα μεταπολεμικό φίλτρο, ως διαρκώς διχασμένη σε νικητές και ηττημένους.
Θα μπορούσε μάλιστα να του προσάψει κανείς ότι εμφανίζεται σαν κάποιος που είχε πάντα αγαθές προθέσεις, αλλά βρέθηκε διαρκώς στο στόχαστρο όσων «του έσκαβαν τον λάκκο» – από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Σημίτη μέχρι στενούς του συνεργάτες. Φτάνει στο σημείο να χρεώνει στον Πολάκη ακόμη και την επιλογή του Στέφανου Κασσελάκη, σημειώνοντας πως τον γνώρισε όταν του τον πρότεινε ο τελευταίος ως νέα παρουσία από την ομογένεια για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Στις κρίσιμες στιγμές της διαπραγμάτευσης, όταν ορισμένοι εταίροι ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ, ο Τσίπρας, επιχειρώντας να τονίσει τη δραματικότητα της κατάστασης και τις πιθανές συνέπειες, καταλήγει να χρεώνει την ευθύνη στον Κώστα Σημίτη. Υποστηρίζει πως η ένταξη στο ευρώ είχε μετατραπεί σε «Μεγάλη Ιδέα», άρα μια έξοδος από το κοινό νόμισμα θα θεωρούνταν εθνική καταστροφή – παρά τις δικές του παλαιότερες δηλώσεις περί «φετίχ του ευρώ».
Ακόμη πιο βαρύ είναι όσα αναφέρει για τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο κατηγορεί ότι επίτηδες ζήτησε μικρή παράταση του προγράμματος για να παγιδεύσει την επόμενη κυβέρνηση, παρουσιάζοντάς τον ουσιαστικά ως αντιπατριώτη. Περιγράφει τους πολιτικούς του αντιπάλους και όσους τους στήριζαν ως κυνικούς, αλαζονικούς και πρόθυμους να οδηγήσουν τη χώρα στο χάος για να πέσει η κυβέρνησή του.
Αναφερόμενος στην επίθεση προς τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι, δεν ανασκευάζει τίποτα· αντιθέτως, μεταθέτει την ευθύνη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος δημιούργησε κλίμα έντασης που παρέσυρε τον ΣΥΡΙΖΑ σε λάθη και σε μια τακτική ανάδειξης σκανδάλων που τελικά ζημίωσε το κόμμα.
Πέρα όμως από τις αναφορές σε πρώην συνεργάτες του, προκαλεί εντύπωση πως ένας πρωθυπουργός εμφανίζεται ως απλός παρατηρητής, λέγοντας ότι από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει πως ορισμένοι υπουργοί δεν είχαν επίγνωση της κρισιμότητας, χωρίς όμως να εξηγεί γιατί τους κρατούσε στις θέσεις τους.
Συνολικά, ο Τσίπρας είχε μια ακόμη ευκαιρία να αναγνωρίσει ότι υπερασπίστηκε λανθασμένα επιλογές όπως το δημοψήφισμα, η υπόθεση Novartis και οι τηλεοπτικές άδειες, καθώς και να πει την αλήθεια για το Μάτι. Αντί γι’ αυτό, παραμένει αμετανόητος, μεταθέτει ευθύνες και δεν εξηγεί γιατί κράτησε κοντά του πρόσωπα όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, τον οποίο τώρα αποδομεί.
Τελικά, ο Τσίπρας προτίμησε να αφηγηθεί την ιστορία παρά να αναλάβει την ευθύνη για τον τρόπο που αυτή γράφτηκε. Και δυστυχώς, κάποιοι που θα μπορούσαν να τον επιβεβαιώσουν ή να τον διαψεύσουν δεν βρίσκονται πια στη ζωή.
Αν όλα αυτά αποτελούν προοίμιο για την ίδρυση νέου κόμματος, τότε είναι εύλογο το ερώτημα: έχει πραγματικά βελτιωθεί το κριτήριο του κ. Τσίπρα στην επιλογή συνεργατών;
Με πληροφορίες από newsit.gr