Τον φώναζαν και «μπογιατζή». Από 12 χρόνων δούλευε μαζί με τον πατέρα του που ήταν ελαιοχρωματιστής. Έμελλε όμως να βάψει με τα ομορφότερα χρώματα τα όνειρα χιλιάδων φίλων του «τριφυλλιού». Πριν 13 χρόνια όμως ο Θεός ή η μοίρα, ο καθένας μπορεί να πιστεύει σε ότι θέλει, τον πήραν άδικα από κοντά μας. Ήταν μόλις 52 ετών...
Ο Γιάννης Κυράστας έφυγε από κοντά μας το 2004. Την χρονιά που ο Παναθηναϊκός πέτυχε ένα μοναδικά αντρίκειο νταμπλ με την ολική επικράτηση επί του αιωνίου αντιπάλου Ολυμπιακού με 3-1 στον τελικο της Ν.Σμύρνης. Σαν να ήθελε η τύχη να κλείσει το μάτι, καθώς ο Γιάννης Κυράστας σε όλη του καριέρα αγωνίστηκε μόνο σ'αυτες τις δύο ομάδες, και την Εθνική φυσικά. Ο κόσμος του τριφυλλιού τραγουδά ρυθμικά «αυτή η κούπα θα φτάσει στ' άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα», ως φόρο τιμής στον άνθρωπο που δημιούργησε μερικά χρόνια πριν μία ομάδα που άξιζε ίσως όσο καμία άλλη «βασίλισσα δίχως στέμμα» στην Ελλάδα το να το πετύχει νωρίτερα.
Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Κυράστα την σεζόν 1999-2000 έπαιξε την ωραιότερη μπάλα που έχουμε δει στα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον. Η ομάδα του τριφυλλιού οχι μόνο έμπαινε με μια αίσθηση υπεροχής που έκανε τους αντιπαλους να παραλύουν, αλλά παρέδιδε και στο χορτάρι υψηλού επιπέδου θέαμα, με τον μαέστρο να βρίσκεται στον πάγκο της.
Μια ομάδα που μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την γενιά του αήττητου πρωταθλήματος το 1964, εκείνη του Γουέμπλεϊ κι αυτές που έπαιξαν δύο φορές στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Champions League το 1985 και το 1996. Μόνο με πραγματικές ομάδες μύθους δηλαδή.
Παρόλα αυτά η «παράγκα» ήταν στα καλύτερα της τότε και στέρησε από αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο τον τίτλο που άξιζε ίσως περισσότερο από όλους. Ας είναι...ακόμα και αν η ομάδα του τριφυλλιού τότε σημείωσε την καλύτερη επιθετική συγκομιδή, είχε την καλύτερη άμυνα και ο προπονητής της, ο Γιάννης Κυράστας βραβεύτηκε ως ο καλύτερος προπονητής της χρονιάς. Πρωτάθλημα όμως δεν πήρε...
Ο Γιάννης Κυράστας έκανε τον Παναθηναϊκό να κατεβαίνει στην τελευταία αγωνιστική του Champions League και να είναι ουσιαστικά αδιάφορος, γιατί είχε ήδη κατακτήσει την πρόκριση. Ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Γιουβέντους, η Μπαρτσελόνα ήταν απλά αντίπαλοι και όχι ανίκητα μεγαθήρια. Μπορεί ο Φέρεντς Πούσκας να οδήγησε τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Χουαν Ραμόν Ρότσα να έφτασε την ομάδα στους 4 του Champions League, αλλά ο Γιάννης Κυράστας έδωσε αυτόν τον κοσμοπολίτικο αέρα υπεροχής στο τριφύλλι που δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα άλλο.
Δεν του χαρίστηκε ποτέ τίποτα. Όταν βρισκόταν στον Ολυμπιακό τρεις φορές ήθελαν να τον δώσουν δανεικό οι ερυθρόλευκοι, αλλά έβρισκαν την αντίθεση του πατέρα του. Μετά από 8 χρόνια και 207 συμμετοχές, μετακόμισε στον Παναθηναϊκό όπου έμεινε και για άλλα 5 χρόνια συμπληρώνοντας 131 εμφανίσεις.
Η προπονητική του καριέρα ακόμα πιο δύσκολη. Ήθελε να ανέβει βήμα-βήμα βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Ξεκινάει τη προπονητική του καριέρα από τον Εθνικό Ελληνορώσων στην Α Τοπική κατηγορία της Αθήνας. Ένα ένα τα σκαλοπάτια προχωρούσε. Γ' Β' και Α' Εθνικη, με τη σειρά. Χωρίς να βιάζεται: Μεσολόγγι, Προοδευτική, Εθνικός, Πανιώνιος, Παναργειακός, Πανηλειακός. Όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό ήταν ήδη 12 χρόνια προπονητής. Όχι κανένας μαθητευόμενος μάγος. Ακόμα και αν μάγεψε τους πάντες με την παρουσία του και σημάδεψε τις ζωές τους.
Όταν αποχώρησε για δεύτερη φορά από τον πάγκο του Παναθηναϊκού δήλωσε «Ήρθε ο καιρός να ασχοληθώ με την οικογένειά μου και το ψάρεμα». Η νόσος Φουρνιέ όμως, μια σπάνια ασθένεια, είχε διαφορετική άποψη.
Η 1η Απριλίου του 2004 θα είναι πάντα η πιο μαύρη ημέρα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Θα είναι πάντα μια μέρα μνήμης και απώλειας για όλους μας.
Γιάννη Κυράστα σε ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας χάρισες...για τον τρόπο που χρωμάτισες τα όνειρα μας.