Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, που έχει τις ρίζες του σε δεκαετίες αγεφύρωτων διαφορών, θα μπορούσε να αποτελέσει «αφετηρία» για μια μελλοντική σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Όπως σημειώνει ο Μάικλ Ρούμπιν στο American Enterprise Institute
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί παρόμοια πορεία με τους αγιατολάχ του Ιράν: επιδιώκει μια εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, κατασκευάζει ένα πυρηνικό πρόγραμμα με πολιτικό πρόσχημα και ενεργεί ως κρατικός χορηγός της τρομοκρατίας υποστηρίζοντας ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.
Αυτή η πορεία, σε συνδυασμό με την αντι-ισραηλινή ρητορική, δημιουργεί έναν επικίνδυνο παραλληλισμό.
Η Δύση πρέπει να αποφύγει την επανάληψη των προηγούμενων διπλωματικών αποτυχιών της με το Ιράν, αγνοώντας την πιθανή απειλή από την Τουρκία.
Θα μπορούσε ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν να είναι μια δοκιμαστική περίοδος για έναν πόλεμο Ισραήλ-Τουρκίας;
Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, χωρών που τις χωρίζουν περισσότερα από 1.000 μίλια, αντιπροσώπευε την αποτυχία περισσότερων από τεσσάρων δεκαετιών διπλωματίας.
Από τότε που ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί ηγήθηκε για πρώτη φορά των συνθημάτων «Θάνατος στο Ισραήλ» και στη συνέχεια ο διάδοχός του Αλί Χαμενεΐ επανεκκίνησε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν το 1989, τα γεγονότα των τελευταίων τριών ημερών είχαν προαναγγελθεί, αν όχι καταστεί αναπόφευκτα.
Το Ισραήλ έθεσε σε πλήρη κίνδυνο τον μηχανισμό ασφαλείας και το αμυντικό κατεστημένο της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Για την ηγεσία του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, απλά δεν υπήρχε μέρος να κρυφτούν. Ο ίδιος ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ πιθανότατα λειτουργεί με… δανεικό χρόνο.
Ενώ ο Χαμενεΐ καυχιόταν για την ακρίβεια των ιρανικών όπλων, η υποτιθέμενη φετφά του κατά της απόκτησης πυρηνικών όπλων παρείχε κάλυψη στους Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες για να κάνουν το αντίθετο.
Μια γενιά διπλωματών όχι μόνο απέτυχε, αλλά οι ευσεβείς πόθοι τους, πιστεύοντας ότι και οι δύο Ιρανοί μεταρρυθμιστές είχαν εξουσία και ότι διαφωνούσαν ουσιαστικά ως προς την ιδεολογία και όχι ως προς την τακτική, χειροτέρεψαν την τρέχουσα σύγκρουση. Αν είχαν αναγκάσει τον Χαμενεΐ να πιει από το μεταφορικό «δισκοπότηρο του δηλητηρίου» που επικαλέστηκε ο Χομεϊνί τον Ιούλιο του 1988 για να εξηγήσει τη συμφωνία του για κατάπαυση του πυρός με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, ο τρέχων πόλεμος μπορεί να μην είχε συμβεί ποτέ.
Το πρόβλημα της Τουρκίας
Οι πύραυλοι και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη μπορεί να εξακολουθούν να πετούν. Ωστόσο, η Δύση μπορεί ήδη να κάνει το ίδιο λάθος δύο φορές αγνοώντας την πραγματικότητα ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, βάζει τη χώρα του στο ίδιο μονοπάτι με αυτό που έκαναν ο Χομεϊνί και ο Χαμενεΐ στο Ιράν.
Ο Ερντογάν, όπως και οι ανώτατοι ηγέτες του Ιράν, υπερηφανεύεται δημόσια για την εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία της χώρας του. Και η Τουρκία, όπως και το Ιράν πριν από λίγες δεκαετίες, κατασκευάζει τώρα ένα πυρηνικό εργοστάσιο σε μια σεισμογενή ζώνη φαινομενικά για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια, αλλά πιθανότατα και για να παρέχει κάλυψη για ένα πιο μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Επίσημος χαρακτηρισμός ή όχι, η Τουρκία, όπως και το Ιράν πριν από αυτήν, ενεργεί επίσης ως κρατικός χορηγός της τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν δεν έχει απολογηθεί για την υποστήριξή του προς τη Χαμάς και έχει επιτρέψει ακόμη και σε ανώτερα στελέχη της Χαμάς να σχεδιάσουν επιθέσεις στο εβραϊκό κράτος από το τουρκικό ασφαλές καταφύγιο τους.
Πιο πρόσφατα και αθόρυβα, το καθεστώς του Ερντογάν βοήθησε τη Χεζμπολάχ να ξεπλύνει χρήματα για να συνεχίσει την τρομοκρατία της. Εν ολίγοις, καθώς η κατάρρευση της Ισλαμικής Δημοκρατίας απειλεί να αφήσει «ορφανές» τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, ο Ερντογάν παρεμβαίνει για να γίνει ο θετός γονέας τους. Η επικριτική στάση του Ερντογάν κατά των Εβραίων και του εβραϊκού κράτους, συμπεριλαμβανομένων των εκκλήσεων για την εξόντωση του Ισραήλ, είναι επίσης παράλληλη με τις εκκλήσεις του Χομεϊνί και του Χαμενεΐ να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη.
Το ερώτημα τώρα είναι αν οι ρουκέτες και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη που χτυπούν τώρα το Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη θα μπορούσαν σε λίγα χρόνια από τώρα να πετάξουν από την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα και αν τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη -συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών αμερικανικής κατασκευής- απογειώνονται από τουρκικές βάσεις για να χτυπήσουν το Ισραήλ.
Πράγματι, η παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί μια επιπλοκή, αλλά μόνο εάν το ΝΑΤΟ αναγνωρίσει στην πραγματικότητα το Ισραήλ ως επιτιθέμενο και επιλέξει να εφαρμόσει το Άρθρο V. Εδώ, η ανάγκη του ΝΑΤΟ για συναίνεση θα μπορούσε στην πραγματικότητα να λειτουργήσει εναντίον της Τουρκίας εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιλέξουν να ασκήσουν το de facto βέτο τους.
Ας ελπίσουμε ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν θα πραγματοποιηθεί, αλλά είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε τόσο την πραγματική φιλοδοξία του Ερντογάν όσο και να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο την πιθανότητα ενός πολέμου Ισραήλ-Τουρκίας που θα ήταν πολύ πιο καταστροφικός και για τις δύο χώρες από ό,τι ακόμη και ο τρέχων πόλεμος Ισραήλ-Ιράν.
Αντί να αξιολογούμε το ΝΑΤΟ μέσα από το πρίσμα των ευσεβών πόθων, είναι ζωτικής σημασίας να εξαναγκάσουμε την Τουρκία να απομακρυνθεί από την τρέχουσα πορεία της, χρησιμοποιώντας κυρώσεις «Μέγιστης Πίεσης» εάν χρειαστεί.
Απλώς δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά σήμερα μεταξύ του Προέδρου Τζο Μπάιντεν που σώζει το Ιράν από τη μέγιστη πίεση του Τραμπ στην πρώτη του θητεία και του Τραμπ που αγκαλιάζει και μάλιστα βοηθάει τον Ερντογάν σήμερα, παρόλο που αυτός κάνει σαφείς τις κακόβουλες φιλοδοξίες του για την περιοχή.
American Enterprise Institute [Israel-Iran War: ‘Dry Run’ for a Future War with Turkey?]
Πηγή: Hellasjournal.com