Τα πρόσφατα περιστατικά στην Αθήνα, με ομάδες, που τα μέλη τους είναι ντυμένα στα μαύρα –σαν μια θλιβερή καρικατούρα των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής– που «περιπολούν», δήθεν για να υπερασπιστούν την Παλαιστίνη, ξεπερνούν κάθε όριο θράσους και πρόκλησης! Είναι ξεκάθαρος τραμπουκισμός, μια προσπάθεια επιβολής του τρόμου κατά του «διαφορετικού», κατά του «Εβραίου», κατά του «Δυτικού». Ούτε οι ανερμάτιστες παραληρηματικές αντιεξουσιαστικές διακηρύξεις, ούτε τα φιλοπαλαιστινιακά πανό μπορούν να κρύψουν ότι οι δράσεις αυτές αποτελούν έναν απροκάλυπτο ρατσισμό. Γιατί, όταν οι… παρακρατικές περιπολίες «διαμαρτυρίας» συνοδεύονται από συνθήματα μίσους, που μιλούν για την «εκδίωξη Εβραίων», τότε δεν πρόκειται για ακτιβισμό και πολιτική κριτική στο Ισραήλ… Πρόκειται για την παλιά, πρωτόγονη εχθρότητα προς έναν ολόκληρο λαό!
Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο μίσος αναβλύζει και από την άλλη πλευρά του ιδεολογικού φάσματος. Εκεί, όπου τα φασιστοειδή της άκρας δεξιάς κραυγάζουν τις ίδιες θεωρίες συνωμοσίας για «εβραϊκές οργανώσεις που ελέγχουν τον κόσμο». Οσο κι αν μισούνται μεταξύ τους οι μαυροντυμένοι ψευδοπροοδευτικοί και οι μαυροφορεμένοι «αυτόκλητοι εθνοσωτήρες» των ακροδεξιών γκρουπούσκουλων, έχουν τελικά και οι δύο κατασκευάσει έναν κοινό εχθρό: τους Εβραίους, το Ισραήλ, τη Δύση. Και η μέθοδος αντιμετώπισής του κοινή: ο εκφοβισμός, η τρομοκράτηση, η εξόντωση της διαφορετικής φωνής!
Επιπλέον, δεν είναι τυχαίο ότι οι αυτόκλητοι ακροδεξιοί «εθνοσωτήρες» και οι ακροαριστεροί ψευδοπροοδευτικοί «επαναστάτες» καταλήγουν να ταυτίζονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, με τις επιδιώξεις των εθνικοϊσλαμιστών του καθεστώτος Ερντογάν. Οι μεν, στο όνομα του «αντιιμπεριαλισμού», υιοθετούν τη ρητορική της Αγκυρας, που δαιμονοποιεί το Ισραήλ, για να αποδυναμώσει τον πιο σταθερό σύμμαχο της Ελλάδας. Οι δε, που υποτίθεται ότι είναι υπερπατριώτες και δήθεν υπερασπίζονται το εθνικό συμφέρον, καταλήγουν κι αυτοί να αναπαράγουν θεωρίες συνωμοσίας κατά των Εβραίων και ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι της Τουρκίας, η οποία επιδιώκει να απομονώσει τη χώρα μας από τη στρατηγική συμμαχία της με το Ισραήλ. Όταν η τύφλωση του μίσους γίνεται κοινός παρονομαστής, τότε οι διακηρύξεις περί πατριωτισμού και διεθνισμού αποδεικνύονται, τουλάχιστον, προσχηματικές!
Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα. Σε Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, η «ετερόκλητη συμμαχία του αντισημιτισμού» έχει γίνει καθημερινότητα. Από τη μια, οι ακροδεξιοί, που καίνε συναγωγές και φωνάζουν «οι Εβραίοι φταίνε για όλα». Από την άλλη, οι ακροαριστεροί, που περιφέρονται σαν παραστρατιωτικές φρουρές, με την ψευδαίσθηση ότι η βία τους είναι «αλληλεγγύη». Στη μέση, οι πολίτες εβραϊκής καταγωγής, που νιώθουν ότι δεν έχουν πια πού να σταθούν χωρίς να απειλούνται, να στοχοποιούνται, να δαιμονοποιούνται!
Η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβά τις συμμορίες που βαφτίζουν τη βία «παρέμβαση». Η κοινωνία έχει δει πού καταλήγει το μονοπώλιο της «μοναδικής αλήθειας», είτε προέρχεται από τους ναζιστές είτε από τους αυτόκλητους αριστερούς «τιμωρούς». Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε όσους σπάνε εβραϊκά νεκροταφεία και σε εκείνους που περιφέρονται με σημαίες της Παλαιστίνης απειλώντας όποιον διαφωνεί μαζί τους. Και οι δύο ποτίζουν με τον ίδιο δηλητηριώδη φανατισμό τον δημόσιο χώρο.
Πιο επικίνδυνη, όμως, είναι η σιωπηλή ανοχή. Η συνήθεια να βαφτίζεται η τρομοκρατία «ακτιβισμός», να παρουσιάζεται η στοχοποίηση μειονοτήτων «αντίσταση». Ο αντισημιτισμός –είτε ντύνεται με εθνικιστικό μανδύα, είτε με επαναστατική λεοντή– είναι έγκλημα. Και το ελληνικό κράτος έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να τον αντιμετωπίσει αποφασιστικά… Εφαρμόζοντας τον αντιρατσιστικό νόμο χωρίς μισόλογα και εξαιρέσεις.
Γιατί η μισαλλοδοξία, όποιο προσωπείο κι αν φορά, δεν είναι «άποψη»… Είναι ντροπή! Και όσοι σήμερα απειλούν τους Εβραίους συμπολίτες μας κάνοντας «περιπολίες» και φωνάζοντας συνθήματα, αύριο θα βρουν άλλους στόχους για να ξεδιψάσουν το μίσος τους. Όπως ακριβώς έκανε διαχρονικά κάθε τάγμα εφόδου και όχι μόνο στην πατρίδα μας…
Πηγή: tomanifesto.gr