Για να χορέψεις ”ταγκό” με λύκο πρέπει να είσαι ”λύκος” και συ. Τα δόντια σου να είναι κοφτερά και να τα δείχνεις. Να ξέρει, ο λύκος απέναντί σου, ότι αν επιχειρήσει να σε δαγκώσει θα πληρώσει βαρύ, ασήκωτο τίμημα. Δεν γίνεται να είσαι αρνί και να πιστεύεις ότι ο λύκος θα σεβαστεί τους ”Διεθνείς κανόνες”. Το ανίσχυρο Διεθνές Δίκαιο. Ήδη ο Θουκυδίδης στο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων το ξεκαθαρίζει: ”…το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων, ότι, όμως, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του”. Δεν γίνεται να χορεύεις ”καρσιλαμά”, μπροστά στο λύκο, σε ένδειξη φιλίας αφού, σύμφωνα πάντα με τον Θουκυδίδη οι Αθηναίοι αρνούνται την προσφορά φιλίας των Μηλίων τονίζοντας: ”Όχι. Γιατί η έχθρα σας μας βλάπτει πολύ λιγότερο από τη φιλία σας. Και τούτο διότι εις τα όμματα των υπηκόων μας, η φιλία σας θα είναι τεκμήριο αδυναμίας, ενώ το μίσος σας θα είναι τεκμήριο ότι είμαστε ισχυροί”.
Όταν το Διεθνές Δίκαιο, μη διαθέτοντας όργανα επιβολής, είναι ανίσχυρο, μήπως οι ”φίλοι” θα είναι αρωγοί στην υπεράσπιση των δικαίων μας; Η απάντηση των Αθηναίων, από τον ίδιο διάλογο, στην παρατήρηση των Μηλίων ”ότι οι φίλοι Λακεδαιμόνιοι δεν θα τους εγκαταλείψουν” είναι αποκαλυπτική: ”Αλλά, δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν΄ αντιμετωπίζουν;”. Η προτεραιότητες για τους ”φίλους-συμμάχους” καθορίζονται πάντοτε αποκλειστικά από τα δικά τους συμφέροντα. Οι όποιες συμπλεύσεις δεν εδράζονται στο δίκαιο και στην ηθική αλλά αποκλειστικά στο κοινό συμφέρον. Με αυτά τα δεδομένα φίλοι και εχθροί θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η χώρα είναι αποφασισμένη να γίνει ”Κούγκι” και ”Αρκάδι” για να προασπίσει τα δίκαιά της. Μόνο η αποφασιστικότητα, σε συνδυασμό με επαρκή αποτρεπτική δύναμη, θα κάνει εχθρούς και ”φίλους” να σεβαστούν, όχι τα δίκαιά μας, αλλά το δικό τους εναλλακτικό κόστος.
Η δημοσίευση, από το κόμμα του Ερντογάν, χάρτη στον οποίο εμφανίζονται τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Δυτική Θράκη ως Τουρκικά, επαναφέρει στο προσκήνιο την συνεπή αναθεωρητική πολιτική που είχε ατονήσει μετά τους σεισμούς. Όμως το ”προεκλογικό ταγκό” της όξυνσης, που είχε προσωρινά διακοπεί, είναι "δρομος χωρις επιστροφή" αφού: ”Οι νέο-Οθωμανικές ονειρώξεις με τις οποίες τροφοδοτείται η κοινωνία της Τουρκίας σταδιακά αλλά αναπόδραστα γκρεμίζουν τις γέφυρες της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας ανοίγοντας ένα επικίνδυνο πεδίο αντιπαράθεσης που μοιραία θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε συγκρούσεις στην περιοχή”. Το ”ταγκό της όξυνσης” μπορεί να εξυπηρετεί και τις δύο ηγεσίες αλλά αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι η ήρεμη αποφασιστικότητα, παράλληλα με την αθόρυβη προετοιμασία. Η σαφής οριοθέτηση των κόκκινων γραμμών και η ξεκάθαρη θέση, απέναντι σε εχθρούς και φίλους, ότι δεν θα επιτρέψουμε να παραβιαστούν δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για εσωτερική κατανάλωση. Δεν αντιγράφουμε την Τουρκία.
Ταυτόχρονα οι ”ήρεμες φωνές”, που κλείνουν το μάτι στους ”φίλους”, αντιπαραθέτοντας στο Διεθνές Δίκαιο την ”δικαιοσύνη της γεωγραφίας”, οφείλουν να σιωπήσουν. Όσοι νομίζουν ότι ο λύκος θα εξημερωθεί αν τον διασκεδάσουμε χορεύοντάς του ζεϊμπέκικα, ή ότι θα χορτάσει αν του παραχωρήσουμε λίγα από αυτά που απειλεί να αρπάξει απατώνται. Όσοι νομίζουν ότι οι ”φίλοι” θα ικανοποιηθούν αν, σαν καλά παιδία, ”δώσουμε κάποιο έδαφος” στον κακομαθημένο νταή της Μεσογείου"θέτοντας τέρμα σε περαιτέρω διεκδικήσεις και απειλές του, απατώνται. Με τους λύκους δεν χορεύεις ταγκό, τους δείχνεις τα δόντια σου.