«Στη δεκαετία του 1940 οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν σαφή αίσθηση κατεύθυνσης. Σήμερα προσπαθούν κυρίως να αποφύγουν τις κακοτοπιές και δεν τα καταφέρνουν και καλά», είχε δηλώσει ο Χένρι Κίσσινγκερ στον Έντουαρντ Λους, αρχισυντάκτη των Financial Times, στα μέσα Ιουλίου του 2018.
Χρειάστηκε να περάσουν μόλις τρία χρόνια για να αποδειχθεί πόσο δίκιο είχε -δυστυχώς- ο 97χρονος γκουρού της διπλωματίας.
Η συμφωνία, που ανακοίνωσε ο Τζο Μπάιντεν, για τη δημιουργία της συμμαχίας AUKUS στον Ειρηνικό ήταν ένα ακόμα περιστατικό στο σίριαλ, της περιθωριοποίησης της Ευρώπης στην διεθνή σκηνή.
Μετά το κάζο στο Αφγανιστάν, οι Ευρωπαίοι «πιάστηκαν στο ύπνο» και στην Άπω Ανατολή. Δεν ήταν μόνον ο Εμανουέλ Μακρόν, που στην συνεδρίαση των G7 στην Κορνουάλη, δεν πήρε χαμπάρι, που πραγματικά παιζόταν το καθοριστικό παιχνίδι, άλλα και οι άλλοι Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Ιταλοί, που συμμετείχαν στην Σύνοδο των επτά πλουσιότερων χωρών.
Μάλιστα, τώρα εξηγείται και η πρόσκληση-έκπληξη των Βρετανών στην Αυστραλία, την Ινδία και τη Νότια Αφρική (τους δύο τελευταίους μάλλον για «ξεκάρφωμα») να συμμετάσχουν, σε ένα κομμάτι της συνόδου, εκτάκτως, ως προσκεκλημένες χώρες. Έτσι, «κάτω από την μύτη» των επτά πλουσιοτέρων χωρών, την ώρα, που στο προσκήνιο συζητούσαν για την «καλύτερη ανοικοδόμηση» του πλανήτη από την πανδημία του κορονοϊού, στο παρασκήνιο παιζόταν το «χοντρό παιχνίδι» για τα «μεγάλα αγόρια»: Πώς θα περιοριστεί η Κίνα, η οποία εξελίσσεται πλέον στην «μεγάλη πλανητική απειλή», γεωπολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, για τις ΗΠΑ.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος -θυμίζοντας, είναι αλήθεια, τον Τραμπ- αποφάσισε ότι με τους αδιάφορους Ευρωπαίους -και το ΝΑΤΟ με την υπάρχουσα δομή του- δεν θα έβγαζε άκρη στον ανταγωνισμό με το Πεκίνο, αποφάσισε να κάνει ένα «μικρό ΝΑΤΟ», με την Βρετανία και την Αυστραλία, ευέλικτο και κυρίως πιστό.
Για το σκοπό αυτό μάλιστα, οι Αμερικανοί, μαζί με τους Βρετανούς, παραβίασαν, χάριν της Καμπέρας, μια συμφωνία, που είχαν εδώ και δεκαετίες, να μην χορηγούν τεχνολογίες αιχμής για την ναυπήγηση πυρηνοκίνητων επιθετικών υποβρυχίων σε άλλες χώρες.
Γεγονός, που έκανε «τρελό» από οργή και θυμό τον Μακρόν ο οποίος είδε μια συμφωνία αρκετών ετών και πολλών δισ. για την προμήθεια Γαλλικών υποβρυχίων τύπου «Μπαρακούντα», να ακυρώνεται για να αγοραστούν αντ’ αυτών αμερικανικά πυρηνοκίνητα υποβρύχια.
Οι Γάλλοι τώρα τρέχουν να απαντήσουν σ΄ αυτό που θεωρούν «πισώπλατη αμερικανική μαχαιριά». Η πρώτη κίνηση ήταν να ανακοινώσουν στρατηγική συμμαχία με την Ινδία. Δεν ξέρω πόσο ενόχλησε τους Αγγλοσάξωνες…
Ο Μακρόν ξέρει καλά, ότι ένα πράγμα μπορεί να προβληματίσει τους Αμερικανούς. Να αποφασίσουν επιτέλους οι Ευρωπαίοι να αποκτήσουν ενιαίο αμυντικό δόγμα, ενιαία εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητη αμυντική βιομηχανία και ενιαία γεωπολιτική αντίληψη για το ποιο είναι το συμφέρον της «γηραιάς Ηπείρου».
Και βέβαια να μπορούν να επιβάλουν -αν χρειαστεί ή αμφισβητηθεί- το συμφέρον τους αυτό.
Μπορεί όμως αυτό να γίνει; Ποια στάση θα κρατήσουν οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί ή οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Θα θελήσουν να πάνε κόντρα στις ΗΠΑ;
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, η πραγματικότητα έχει δείξει, ότι το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίζεται σε ασύμμετρους πυλώνες. Οικονομική ενοποίηση και κοινή αγορά με «σιδερένιους κανόνες», άλλα ανύπαρκτη ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική. Ίσως γιατί οι Γερμανοί λόγω αδυναμίας να παίξουν ισχυρό στρατιωτικό ρόλο -επίπτωση από την ήττα τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- έριξαν το βάρος στην οικονομία και επέβαλαν την πολιτική αυτή, παρασύροντας όλη την Ευρώπη.
Τις επιπτώσεις αυτής της τραγικά λανθασμένης πολιτικής την βιώνουμε στην Ελλάδα με την αδυναμία της Ευρώπης να απαντήσει στις προκλήσεις της Τουρκίας και στους εκβιασμούς του Ερντογάν στο μεταναστευτικό.
Ίσως, λοιπόν, αυτό το νέο χαστούκι στην Ευρώπη, να γίνει η αφορμή να θυμηθούν -και να διδαχθούν επιτέλους- οι εταίροι μας αυτό που έλεγε ο Χένρι Κίσσινγκερ ότι στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι ή εχθροί, αλλά μόνο συμφέροντα..!
Πηγή: