Καθώς ένα ταραχώδες έτος φτάνει στο τέλος του, η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια νέα φάση έντονης στρατηγικής έντασης. Παρά τις κατά τόπους προσωρινές εκεχειρίες, η περιοχή παραμένει εκτεθειμένη, με άλυτες διαφορές και ανταγωνιστικούς στόχους που χωρίζουν Ισραήλ, Ιράν, Λίβανο, Υεμένη και Ιράκ, αλλά και ένοπλες οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και οι Χούθι.
Οι επόμενοι μήνες θεωρούνται κρίσιμοι, καθώς διαμορφώνονται τρεις παράλληλες δυναμικές: η προσπάθεια του Ιράν να αποκαταστήσει την αποτρεπτική και επιθετική του ισχύ, η άρνηση Χεζμπολάχ και Χαμάς να αφοπλιστούν και η αυξανόμενη σύνδεση των μετώπων από τη Γάζα μέχρι τον Λίβανο, το Ιράκ και την Ερυθρά Θάλασσα.
Το Ισραήλ έχει καταστήσει σαφές ότι ο «ανοιχτός» ορίζοντας για διπλωματική λύση στα βόρεια σύνορά του τελειώνει. Αν μέχρι το τέλος του έτους δεν υπάρξει ουσιαστική συμμόρφωση του Λιβάνου με το ψήφισμα 1701 του ΟΗΕ και περιορισμός της Χεζμπολάχ νότια του Λιτάνι, η ισραηλινή ηγεσία δεν αποκλείει στρατιωτική δράση. Παράλληλα, συνδέει τη σταθερότητα με τον αφοπλισμό της Χαμάς και τον περιορισμό της ιρανικής πυραυλικής και πυρηνικής απειλής.
Η Τεχεράνη συνεχίζει να στηρίζεται σε ένα δίκτυο proxies και σε ένα από τα ισχυρότερα οπλοστάσια πυραύλων στην περιοχή, επενδύοντας σε υποδομές και μυστικότητα για να αποτρέψει άμεση σύγκρουση. Για το Ισραήλ, αυτό το μοντέλο αποτελεί υπαρξιακή απειλή, ιδίως μετά την 7η Οκτωβρίου, γεγονός που περιορίζει δραστικά τη διάθεση ανοχής απέναντι σε επανεξοπλισμούς και ενίσχυση των παραστρατιωτικών οργανώσεων.
Στον Λίβανο, η Χεζμπολάχ παραμένει η πιο ισχυρή ένοπλη μη κρατική δύναμη, με σημαντικό οπλοστάσιο και δηλωμένη άρνηση αφοπλισμού, την ώρα που το λιβανικό κράτος παραδέχεται ότι δεν διαθέτει δυνατότητα επιβολής. Στη Γάζα, το αμερικανικό σχέδιο για «δεύτερη φάση» εκεχειρίας δεν συνοδεύεται από σαφή μηχανισμό επιβολής αφοπλισμού της Χαμάς, γεγονός που εντείνει την ισραηλινή δυσπιστία.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η «αλληλουχία ανάφλεξης»: μια σύγκρουση σε ένα μέτωπο μπορεί εύκολα να προκαλέσει αντιδράσεις σε άλλα, ενεργοποιώντας τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι ή φιλοϊρανικές δυνάμεις σε Ιράκ και Συρία και απειλώντας ακόμη και την ελεύθερη ναυσιπλοΐα.
Η Ουάσινγκτον καλείται να διαμορφώσει ένα πλαίσιο σταθερότητας που θα εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ, θα αποκαθιστά αξιόπιστη αποτροπή και θα θέτει εφαρμόσιμους, όχι θεωρητικούς, όρους ασφαλείας. Με τα περιθώρια λάθους να μειώνονται δραματικά, η αποτροπή κλιμάκωσης απαιτεί όχι μόνο διαχείριση κρίσεων, αλλά αντιμετώπιση των μηχανισμών που τις γεννούν.