Έχω πλέον πειστεί ότι οι πραγματικές επιδιώξεις του κ. Σόιμπλε είναι άλλες, εντελώς άλλες, από αυτές που επιθυμούν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι για την Ε.Ε.
Αλλιώς δεν εξηγείται πλέον η στάση του. Δεν μπορεί πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι για το αποτέλεσμα του Ιταλικού δημοψηφίσματος όπου επικράτησε πανηγυρικά το ΟΧΙ να βγαίνουν δημοσιεύματα στη Γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung» με τίτλο «Ο Σόιμπλε θέλει παράταση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% για άλλα δέκα χρόνια»!!!!
Την ίδια στιγμή, που, όπως άλλωστε γράφει η Γερμανική εφημερίδα, «Γαλλία και Ιταλία βλέπουν σε αυτές τις επιδιώξεις Σόιμπλε τον κίνδυνο για την πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας και αντ' αυτού επιθυμούν την προώθηση συζητήσεων για την ελάφρυνση του χρέους».
Επί της ουσίας, οι Γερμανοί μέσω του Σόιμπλε αυτό που τελικά επιδιώκουν είναι να «ηγούνται» διαλυμένων πολιτικά και οικονομικά ευρωπαϊκών κρατών αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες συνολικά για την Ευρώπη.
Πλέον το έχουν παρακάνει... Έχουν διαβρώσει και εν τέλει διαλύσει την ευρωπαϊκή συνοχή.
Ήδη, η Ιταλία η τρίτη ισχυρή χώρα της Ε.Ε φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο της εξόδου αφού πρώτα μπει σε πολιτική περιδίνηση. Ο «αγαπημένος» της Άγγελα Μέρκελ, Ματέο Ρέντσι, ηττήθηκε και οδηγήθηκε στην έξοδο.
Ακούω βεβαίως κάποιους να λένε ότι όπως είναι τα πράγματα στην Ευρώπη είναι πολύ επικίνδυνα τα δημοψηφίσματα άρα να τα αποφεύγουν οι ευρωπαίοι ηγέτες.
Το θέμα όμως δεν είναι να αποφεύγουν οι ηγέτες της Ευρώπης να στήνουν κάλπη. Το θέμα είναι που πάει η Ευρώπη!!!
Γιατί ακόμα και να «καταργηθούν» τα δημοψηφίσματα έρχεται η ώρα των εθνικών εκλογών και εκεί θα αποτυπωθεί η βούληση των πολιτών.
Και ας μην πανηγυρίζουμε γιατί κατάφερε να εκλεγεί ο Πράσινος στην Αυστρία και όχι το ακροδεξιός «Ναζιστής»!!!! Γιατί εν τέλει στην προκειμένη περίπτωση ο Αυστρία κέρδισε μία μάχη. Δεν κέρδισε τον πόλεμο αφού ο ακροδεξιός υποψήφιος συγκέντρωσε πάνω από το 45% των ψηφοφόρων.
Το κλίμα στην Ευρώπη είναι ζοφερό σε τέτοιο βαθμό που όλοι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και μαζί τους οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μοιάζουν πλέον να είναι «πιόνια» του κ. Σόιμπλε και της κ. Μέρκελ οι οποίοι και πανηγυρίζουν ότι στο τέλος «κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».
Δυστυχώς έτσι πανηγύριζαν πάντα ακόμα και όταν ευθύνονταν για δύο παγκόσμιους πολέμους.
Είναι πλέον απορίας άξιο τι επιδιώκουν οι Γερμανοί σε όλη την Ευρώπη; Γιατί δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι οδηγούν τα πράγματα στην σύγκρουση.
Στραγγαλίζουν την ανάπτυξη, έχουν δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, εξουθενώνουν τους ευρωπαίους πρωθυπουργούς σε σημείο που τους καθιστούν αναλώσιμους και στο τέλος της μέρας βλέπουν την Ευρώπη να καίγεται και αυτοί... άδουν. Και όλα αυτά στο όνομα μιας υποτιθέμενης ανάπτυξης η οποία κάποτε θα έλθει αφού πλέον έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα.
Με αυτό το σκεπτικό όμως η εικόνα που δίνεται για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης πλέον είναι ότι η γηραιά Ήπειρος είναι πλέον πολύ Γηραιά και αδύναμη και οι χώρες οικονομικά και πολιτικά υπερβολικά κουρασμένες και ευάλωτες.
Επιπλέον, είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατόν να μην λαμβάνεται τίποτα υπόψη. Ούτε οι γεωπολιτικές συνθήκες, ούτε καν οι κίνδυνοι και βεβαίως ούτε καν η σκέψη ότι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη, όπως το προσφυγικό, οι χώρες πρέπει να είναι ισχυρές και όχι εξουθενωμένες.
Κατά συνέπεια είναι εύλογο το ερώτημα «τι επιδιώκει πλέον η Γερμανία»;
Δυστυχώς, από όλη της τη στάση δεν μπορεί να κρύψει ότι ουδόλως ανησυχεί για την διάλυση της Ε.Ε.
Άλλωστε γιατί να ανησυχεί; Η ίδια τόσα χρόνια «εκμεταλλευόμενη» το ευρώ κατάφερε να εξασφαλίσει για την οικονομία της χώρας της ένα τεράστιο πλεόνασμα οδηγώντας σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη σε οικονομική ασφυξία.
Και ας μην σπεύδουν κάποιοι να ισχυριστούν ότι τα παραπάνω είναι «ευρωσκεπτικιστικές» θέσεις γιατί δυστυχώς η στάση της Γερμανίας σήμερα τους διαψεύδει με την επιθυμία της να γονατίζει καθημερινά τις χώρες της Ε.Ε.
Δυστυχώς οι Γερμανοί για άλλη μια φορά στην ιστορία της Ευρώπης δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την ιστορία τους. Γιατί αν η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» γέννησε τον Χίτλερ και τον Ναζισμό η Δημοκρατία του Σόιμπλε τι θα γεννήσει;
Επιπλέον, δεν τολμούν να παραδεχτούν ότι την «παρτίδα» των δικών τους λαθών και της καταστροφής που έσπερναν την έσωζαν πάντα άλλοι. Από το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι την ένωση των δύο Γερμανιών η Γερμανία εκμεταλλευόταν πάντα τις άλλες χώρες στις οποίες και επιβαλλόταν όταν αισθανόταν ξανά ισχυρή.
Το έργο παίζεται άλλη μία φορά με τα ίδια πάνω-κάτω δεδομένα. Με τη μόνη διαφορά ότι τα πράγματα πλέον τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτα.